قیم مآبی آزادی خواهانه

کتاب سقلمه با فراهم کردن مشاهدات تجربی درباره سوگیری های رفتاری در تصمیم گیری و تأثیر محیط بر آن ها به معرفی رویکرد قیم مآبی آزادی خواهانه می پردازد. این رویکرد، که سقلمه نام گرفته است، به هر جنبه ای از معماری انتخاب مربوط می شود که باعث تغییر رفتار قابل پیش بینی افراد شود درحالی که ماهیت گزینه های پیش روی تصمیم گیرندگان را تغییر ندهد و آزادی انتخاب آن ها را حفظ کند. نویسندگان معتقدند که به علت عدم وجود بافتار خنثی، قیم مآبی اجتناب ناپذیر است. در چنین شرایطی، سیاست گذار عمومی در نقش معمار انتخاب می تواند با حفظ آزادی انتخاب، افراد را به سمت تصمیم های بهتر، که در آینده هم برترند، سوق دهد. نویسندگان پیش نهاد می دهند که برای تشخیص بهترین تصمیم باید ازنظر متخصصان استفاده کرد. علاوه بر مشکلات پیرامون کژگزینی متخصصان، چالش اصلی این رویکرد عدم ثبات ترجیحات افراد و ناگریزی انتخاب میان نتیجه دلخواه بلندمدت و کوتاه مدت است. باتوجه به اقبال بسیار زیاد به سقلمه که در ترجمه های متعدد آن به فارسی هم نمایان است، این مقاله به بررسی و نقد موشکافانه رویکرد قیم مآبی آزادی خواهانه می پردازد.

این ایده که هیجانات و عناصر غیرعقلانی آفت جریان صحیح تفکر و تصمیم گیری انسان هستند، از یونان باستان حتی تا عصر روشنگری کشیده شد. اما امروزه ایده آمیختگی فرایندهای عقلانی و فرایندهای غیرعقلانی (هیجانی و گرایشی) جای آن را گرفته است. امروزه سخن از پاک سازی جریان تفکر از عناصر غیرعقلانی نیست، بلکه سخن از شناسایی این عناصر غیرعقلانی و استفاده از آنها برای مدیریت جریان تفکر است. ایده «قیم مآبی آزادی خواهانه» به دنبال معماری انتخاب مردم، بدون محدود کردن گزینه های آنها است. در نوشتار حاضر، در پی پاسخ به این سؤال بودیم که «رسانه ها چگونه می توانند با بهره گیری از مؤلفه های ناهشیار تفکر، فرایند تصمیم گیری مخاطبان را کنترل کنند؟». بدین منظور، پاره ای از عناصر غیرعقلانی و سوگیری های ذهن را بر اساس مطالعات تجربی معرفی کرده و آنگاه به شیوه بهره برداری از آنها توسط اصحاب رسانه اشاره کرده ایم. هدف نوشتار حاضر، معرفی حوزه ای از سواد رسانه ای است که به شگرد رسانه ها در معماری انتخاب مردم می پردازد؛ شگردهایی که در ضمن هدایت انتخاب های مردم، احساس آزادی را از آنها نگیرند. رسانه ها از سوگیری ذهن افراد همچون اثر لنگری، تمایل به سازگاری شناختی، دیدن آرزومندانه و فشار هنجارهای اجتماعی برای مدیریت انتخاب های آنها استفاده می کنند. آنها با تصویرسازی، حسن تعبیرها، استفاده از کودکان برای فشار به والدین و شگردهای دیگر، مخاطبان را به رفتار و تفکر مدنظر خود سوق می دهد.