سطوح خودانتقادی

مقدمه و هدف : هدف این پژوهش پیش بینی تصویر بدن و سطوح خودانتقادی بر مبنای طرح واره های ناسازگار اولیه دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد کرمانشاه که در سال تحصیلی 95 – 96 بود. روش شناسی: جامعه ی آماری مشتمل بر دانشجویان متاهل دانشگاه آزاد کرمانشاه که در سال تحصیلی 95 – 96 مشغول تحصل می باشد. حجم نمونه مورد پژوهش 200 دانشجو بود. از پرسشنامه روابط چند بعدی بدن- خود (کش، ۱۹۹۰) پرسشنامه طرحواره ناسازگار یانگ، و پرسشنامه مقیاس سطوح خودانتقاد ( تامپسون و زوروف2004،) برای گردآوری داده هااستفاده شد. نتایج: نتایج ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون نشان داد بین طرحواره های ناسازگار اولیه با تصویر بدن و خود انتقاد گری در دانشجویان متاهل رابطه منفی وجود دارد. طرحواره های ناسازگار اولیه یکی از مهمترین پیش بین های تصویر بدن و خود انتقاد گری است . نتیجه گیری : حضور طرحواره های شناختی ناسازگار ممکن است بین افرادی که از تصویر بدن و خود راضی هستند و آنهایی که از تصویر بدن و خود رضایت کمی دارند تمایز ایجاد کند. وجود دیدگاههای بدبینانه نسبت به تصویر بدن و خود ، موجب فراخوانی هیجانات منفی شده و به کاهش توان مقابله شخص با افکار منفی منجر می شود.

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش شفقت به خود بر کاهش سطوح خودانتقادی و بهبود وضوح تصور از خود در دانش آموزان دارای معلولیت جسمانی بود. روش این پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون – پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه ی آماری پژوهش شامل تمامی دانش آموزان پسر متوسطه دوره اول شهر آستارا در سال تحصیلی 1400-1399 بودند. تعداد نمونه پژوهش 40 نفر بودند که به شیوه نمونه گیری هدفمند انتخاب و در دو گروه آموزش شفقت به خود (20 نفر) و گروه کنترل (20 نفر) به شیوه تصادفی جایگزین شدند. به منظور گردآوری داده ها از مقیاس وضوح تصور از خود (کامپبل و همکاران، 1996) و مقیاس سطوح خودانتقادی (تامپسون و زوروف، 2004) استفاده شد. برای گروه آزمایش هشت جلسه 70 دقیقه ای آموزش شفقت به خود اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کواریانس چندمتغیره ( MANCOVA ) استفاده شد. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش شفقت به خود تأثیر معناداری بر بهبود وضوح تصور از خود درونی (01/0> , P 76/8 F= ) و کاهش خودانتقادی مقایسه ای (01/0> P 83/6 F= ) و خودانتقادی درونی (01/0> , P 83/6 F= ) در دانش آموزان دارای معلولیت جسمانی داشت. براساس این نتایج می توان بیان کرد این روش آموزشی/ درمانی می تواند از سوی روانشناسان مدارس به منظور بهبود کاهش سطوح خودانتقادی و بهبود وضوح تصور از خود در دانش آموزان دارای معلولیت جسمانی مورد استفاده قرار گیرد.