آبستره

هن ر مجرد یا هنر انتزاعی (آبستره) به هنری اطلاق می شود که صورت یا شکلی طبیعی ما به ازای آن در جه ان موجود  نیست و فقط از رنگ و فرم های تمثیل ی و غیر طبیعی برای بیان مفاهیم خود بهره می گیرد. هم چنین هنر تجسم بخشیدن به خصوصیات بنیادی و کلی اشیا و موجودات و نادیده گرفتن عوارض ظاهری و جزئیات خاص هر یک از آن هاست؛ مثل تصویر انتزاعی درختی که هیأت کلی و خصوصیات بنیادی عموم درختان را دربر داشته باشد، بدون شباهت نزدیک با هیچ درخت خاص. اساس هنر تجریدی (آبست ره) در حقیقت این است که ارزش های جهان شناختی در رنگ و شکل خلاصه می شود و به طور کلی ربطی به مضمون نقاشی یا پیکره سازی ن دارد. از سویی در کتاب های تصوی ری، سبک بر گرفته از الگوهای ساختاری، رفتاری یا انتخاب موضوع های مختلف است. سبک هنری تصویرگر، از ویژگی های خاص او به شمار می رود و بخشی از هویت و اندیشه های او را بیان می کند. تصویر انتزاعی در کتاب های کودکان به گونه ای است که موضوع نهفته در تصویر در یک نگاه دریافته نمی شود و نیازمند مکاشفه در مفاهیم پنهان تصویر است. انتزاع در کتاب های کودکان اغلب در حد دگرگونی نسبی شکل ظاهری پدیده ها نمودار می شود و تصویرها بیشتر نیمه انتزاعی اند تا آبستره. موضوع پیش رو درواقع عنوان پژوهش توصیفی- تحلیلی است که ابتدا به تعریف سبک، سبک در تصویرسازی، هنر آبستره (انتزاعی) و واقعیت تاریخی آن، انتزاع در تصویرگری، تصویرسازی کتاب کودک، تصاویر انتزاعی در کتاب های کودک و نمونه های آن پرداخته می شود و در انتها به معرفی چند کتاب به شیوه آبستره (انتزاعی) و تصاویری از کتاب ها پرداخته می شود. هدف از این نوشتار شناسایی سبک آبستره در تصویرسازی کتاب کودک می باشد و این که تصویرسازی به سبک و روش آبستره (انتزاعی) به صورت تصاویر نیمه انتزاعی و یا انتزاع محض صورت گرفته است

به نظر می رسد در راستای دورانی که زبان شناسی و ادبیات تطبیقی نبض مباحث انتقادی را در دست می گیرند، مسیر تجسم به خلقی روایت گریز متمایل می شود که در خلال آن تصویر به سکوت و خلق آبستره به نوعی زبان بصری از فرم می گراید. تصمیم هنرِ آبستره به سکوت و وارد سازی تجسم به قلمروی انحصاری بصری و دفاع از آن در برابر سخن و در همین راستا وسواس هنرمندِ مدرن برای حذف عناصر ادبی و روایی، خود معرف این گرایش در تجسم است. اما از طرف دیگر، هنرمند مدرن بیش از هر دوره ای وابسته به ایدئولوژی های مدرن و نظریات ادبی و زبان شناشانه حاکم بر زمانه است و این با نفس حذف روایت در تضاد است. در مقاله حاضر پس از بررسی روند حذف روایت و قیاس از تجسم و تغییر تناسب میان بازنمایی و روایت و همچنین تحلیل بار روایی در چند اثر منتخب، میزان موفقیت این گرایش در حذف عناصر روایی مورد بررسی قرار خواهد گرفت که بر اساس آن می توان مدعی شد که گرایش آبستره نه تنها در تلاش برای پرهیز از روایت و کمینه گرایی روایی در نهایت از خودِ اثر تهی شد، بلکه وابستگی آشکار به نظریات زمانه نیز کاملاً در تضاد با این مدعا بود.