ارتباط مؤثر بین فردی

مقدمه: دوران دانشجویی دوره ای است که می تواند افراد را با چالشهای اضطراب آور همراه کند و بر عملکرد تحصیلی آنها تأثیر بگذارد، از این رو آموزش مهارتهای ارتباط مؤثر بین فردی می تواند این دوره را موثرتر نماید. پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش ارتباط مؤثر بین فردی بر نظم بخشی شناختی- هیجانی، سرزندگی تحصیلی و سرسختی روان شناختی در دانشجویان پرستاری انجام شد. روش کار: مطالعه حاضر، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش کلیه دانشجویان پرستاری دانشگاه آزاد اسلامی واحد اهواز بودند و 40 نفر با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های تنظیم شناختی- هیجانی، سرزندگی تحصیلی و سرسختی روان شناختی استفاده شد. گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش ارتباط مؤثر بین فردی دریافت کردند. یافته ها: تحلیل کوواریانس چند متغیره نشان داد که میانگین نمرات نظم بخشی شناختی هیجانی سازگار (14/21 = F ، 0004/0 = P )، نظم بخشی شناختی هیجانی ناسازگار (75/16 = F ، 004/0 = P ) ، سرزندگی تحصیلی (11/32 = F ، 002/0 = P ) و سرسختی روان شناختی (77/14 = F ، 001/0 = P ) در پیش آزمون و پس آزمون دو گروه تفاوت معنی داری داشتند. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که آموزش ارتباط مؤثر بین فردی بر افزایش نظم بخشی شناختی هیجانی سازگارانه، سرزندگی تحصیلی و سرسختی روان شناختی و کاهش نظم بخشی شناختی هیجانی ناسازگارانه دانشجویان پرستاری تأثیر دارد. بر این اساس متخصصان آموزش و پرورش باید بر مبنای این یافته در جهت رشد سلامت روان دانشجویان به تعلیم مهارت های ارتباط بین فردی به عنوان برنامه درسی توجه کنند.

ارتباط بین فردی و تعاملات اجتماعی رکن جدایی ناپذیر زندگی انسان است که از بدو تولّد تا پایان عمر ملازم اوست. مولانا ارتباط های انسان را در چهار نوع شرح داده است: با خدا، خود، دیگران و جهان هستی. از دید مولانا لازمه درک ارتباط با دیگران و داشتن روابط اجتماعی سالم، ارتباط با خود است. او با بهره گیری از آموزه های قرآنی، سیره معصومین، تجربیّات روحانی و قدرت فهم انسان شناسانه ممتازش، به خوبی توانسته است به پیچیدگی شخصّیت و روح انسان پی برد، و با اشراف بر ویژگی های روانی انسان و شناخت نیازهای بشری، راهبردهای ارزشمندی را برای سلامت روح و جسم انسان، داشتن زندگی سالم و ارتباط مؤثر ارائه کند.نگارندگان در این پژوهش می کوشند، بعد از شرح دو ارتباط انسان با خود و دیگران و خودپذیری به عنوان مقدمه ای بر خودشناسی، نگرش مولانا و راهکارهای او را در برقراری ارتباط صمیمانه بین فردی در «مثنوی» بیان کنند و با روش توصیفی- تحلیلی با واکاوی در «مثنوی» و استفاده از منابع کتابخانه ای به بررسی آن راهبردها بپردازند.