مهارت مدیریت زمان

هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه مهارت مدیریت زمان مدیران بر استرس شغلی کارمندان بود. بدین منظور تعداد 28 نفر از مدیران و 69 نفر از کارمندان دانشگاه آزاد اسلامی دانشکده علوم انسانی 1389 به کلیه گویه های پرسشنامه مهارت مدیریت زمان و - واحد تهران شرق (قیام دشت) در سال 90 استرس شغلی پاسخ دادند. یافتهها با استفاده از رگرسیون چندمتغیری نشان داد که بین مهارت مدیریت رابطه معناداری وجود دارد. همچنین در P 0/ زمان مدیران با استرس شغلی کارمندان در سطح 05 خردهمقیاس مهارت مدیریت زمان بین هدفگذاری و تفویض اختیار مدیران با استرس شغلی در وجود دارد. بین مهارت مدیریت زمان مدیران با P 0/ کارمندان رابطه منفی معناداری در سطح 05 استرس سازمانی و استرس ماهیت شغلی در کارمندان (در خردهمقیاسهای استرس شغلی) ارتباط منفی وجود دارد؛ اما ارتباط معنیداری بین مهارت مدیریت زمان مدیران با P 0/ معناداری در سطح 05 استرس فیزیکی وجود ندارد بنابراین میتوان نتیجه گرفت که مهارت مدیریت زمان در مدیران یک متغیر پیشبینی کننده جهت استرس شغلی در کارمندان است.

هدف این تحقیق بررسی رابطه بین سبک رهبری با مهارت های سازمانی مدیریت زمان مدیران مقطع ابتدایی، متوسطه اول و دوم مدارس شهرستان آمل بوده است. نوع تحقیق، توصیفی همبستگی بوده است. جامعه آماری شامل تمامی مدیران مرد و زن مقطع ابتدایی، متوسطه اول و دوم مدارس دولتی شهرستان آمل بوده است که نمونه ای به حجم 132 نفر از مدیران مدارس به صورت تصادفی انتخاب شد. فرضیه های این تحقیق از طریق آزمون های t تک نمونه ای، t مستقل، تحلیل واریانس، آزمون همبستگی اسپیرمن تجزیه و تحلیل شد. ابزار گردآوری داده ها دو پرسشنامه ی مهارت سازمانی مدیریت زمان با ضریب پایایی (83/0) و پرسشنامه استاندارد سبک رهبری LBDQ با ضریب پایایی (76/0) بوده است. برای تعیین روایی نیز از روش بررسی محتوایی و صوری استفاده گردید. یافته ها نشان داد بین سبک رهبری و مهارت سازمانی مدیریت زمان مدیران مدارس ارتباط معناداری وجود دارد که میانگین مهارت سازمانی مدیریت زمان در سبک آمرانه نسبت به سایر سبک ها بیشتر بوده است. رابطه بین سبک رهبری آزادمنشانه و مهارت سازمانی مدیریت زمان منفی و بین سبک رهبری آمرانه و مهارت سازمانی مدیریت زمان مثبت و معنادار بوده است و همچنین وضعیت مهارت سازمانی مدیریت زمان مدیران مدارس آمل در وضعیت مطلوبی قرار دارد.

این مقاله برگرفته از پژوهشی است که هدفش شناسایی میزان مهارت مدیریت زمان نوجوانان و جوانان است .روش تحقیق این پژوهش، پیمایشی و ابزار سنجش، پرسشنامه محقق ساخته مدیریت زمان می باشد. جامعه آماری را نوجوانان 12-18 ساله و جوانان 19- 30 ساله مناطق 22 گانه شهر تهران تشکیل می دهند. بدین منظور نمونه مورد مطالعه 856 نفر از نوجوانان و جوانان  (نوجوانان436 نفر و جوانان 420 نفر) و (427 نفر پسر و 429 نفر دختر)، به روش نمونه گیری خوشه ای سه مرحله ای انتخاب شدند. یافته های پژوهش در دو بخش توصیفی و استنباطی تدوین شده است.دربخش توصیفی از شاخص های آمار توصیفی ودربخش استنباطی از آزمون های آماری T مستقل برای متغیر جنسیت ، سن و آزمون تحلیل واریانس یک راهه برای تعیین تفاوت بین متغیرهای سن، تحصیلات و طبقه اقتصادی اجتماعی با استفاده از نرم افزار   SPSS    مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت    .  نتایج نشان داد بیشتر جوانان از مهارت مدیریت زمان و تعداد کمی از نوجوانان از این مهارت بهره می گیرند. بین مهارت مدیریت زمان در شاخص هدفگذاری از نظر جنسیت تفاوت معنی داری وجود ندارد، ولی در شاخص های اولویت بندی و برنامه ریزی بین جنسیت تفاوت معنی داری وجود دارد. همچنین، بین سن و تحصیلات با مهارت مدیریت زمان تفاوت معنی داری وجود دارد، اما بین مهارت مدیریت زمان با پایگاه اقتصادی اجتماعی تفاوت معنی داری وجود ندارد. در مجموع، دختران نسبت به پسران در مدیریت کردن زمان موفق تر می باشند.