استادیوم فوتبال

برای رسیدن به خودکفایی ساختمان ها در مبحث انرژی الکتریکی، علاوه بر تولید و صرفه جویی در انرژی، می توان به بازتولید و استفاده مجدد از انرژی های مصرف شده آن نیز پرداخت. مثلاً در بنا هایی مانند استادیوم ها، فرودگاه ها، ایستگاه های مترو و... می توان از حجم عظیم انرژی جنبشی اتلافی کاربران به عنوان منبع انرژی استفاده کرد. برای این منظور می توان از مواد پیزوالکتریک باقابلیت تبدیل انرژی جنبشی به الکتریسیته بهره برد که در سال های اخیر برای سهولت کاربری، کف پوش هایی با این قابلیت تولید شده اند. در این پژوهش امکان برداشت الکتریسیته از یک استادیوم فوتبال و میزان آن در مقایسه با مصرف الکتریسیته ورزشگاه بررسی شد. برای این کار، در یک استادیوم، الکتریسیته تولید شده از سه بخش زمین بازی، سکوهای تماشاگران و مسیرهای تردد و ورودی ها مورد بررسی قرار گرفت. با محاسبه تعداد گام های دریافتی توسط این تایل ها با توان خروجی 5 تا 8 وات از هر گام، میزان الکتریسیته تولیدی هر بخش به دست آمد که جمعاً حدود 90 درصد از نیاز ورزشگاه را تأمین می کند.50 درصد از آن در سکوهای تماشاگران و باقی در زمین بازی و ورودی ها به دست می آید. با مقایسه گام های دریافتی، میزان الکتریسیته تولیدی و تعداد تایل های بکار رفته در هر قسمت درمی یابیم که بهینه ترین بخش برای تولید انرژی، راهرو و ورودی ها می باشند. در بخش های دیگر نیز یک سوم میانی زمین بازی و سکوهای تماشاگران در امتداد ضلع طولی زمین، به دلیل وجود تردد و تحرک بیش تر، در تولید انرژی مؤثرترند. استفاده از کف پوش های مولد الکتریسیته می تواند تأثیر بسزایی در خودکفایی ساختمان ها داشته باشد.

استادیوم های فوتبال زیرساخت های اصلی این رشته ی ورزشی پرطرفدار در جامعه به شمار می رود. رعایت استانداردهای لازم در این استادیوم ها از جنبه های مختلفی نظیر ایمنی حائز اهمیت است. هدف از این مطالعه بررسی وضعیت ایمنی ساخت و سازها و تأسیسات استادیوم های فوتبال لیگ برتر کشور در لیگ نهم بود. نمونه تحقیق برابر جامعه بوده و شامل تمامی 16 استادیوم میزبان لیگ برتر کشور در فصل مسابقات 89-88 بود. ابزار تحقیق چک لیست محقق ساخته با استفاده از استانداردهای کنفدراسیون فوتبال آسیا بود. پایایی چک لیست توسط آلفای کرونباخ (93/0 α =) تعیین شد. داده ها به صورت حضوری در استادیوم ها جمع آوری و برای تحلیل داده ها از آمار توصیفی (میانگین، نمودار، درصد فراوانی) و استنباطی (تی یک گروهی) استفاده شد. یافته ها نشان داد که استادیوم های میزبان لیگ نهم برتر کشور در شاخص ساخت و سازها و تأسیسات استادیوم ها دارای 65% ایمنی بودند و استادیوم های فولادشهر اصفهان با میانگین 92% ایمنی دارای بیش ترین و تختی بندر انزلی با میانگین 36% ایمنی دارای کمترین ایمنی نسبت به سایر استادیوم ها بودند. همچنین به نظر می رسد بین میانگین ایمنی شاخص با میانگین جامعه، اختلاف معنی دار مثبتی وجود دارد. بر اساس نتایج مطالعه پیشنهاد می شود اولاً استادیوم های تخصصی فوتبال با توجه به استانداردهای بین المللی ساخته شود، ثانیاً به حداقل نیازهای سرمایه های اصلی فوتبال کشور یعنی تماشاچیان توجه خاص عنایت شود. همچنین، در بازسازی استادیوم-های موجود، برای احترام بیشتر به شخصیت تماشاچیان و همچنین دید مناسب آنان فنس های اطراف زمین های فوتبال، برداشته شوند.

این پژوهش با هدف تحلیل و اولویت بندی موانع حضور زنان به عنوان تماشاگر در استادیوم های ورزشی فوتبال در ایران انجام شد. روش پژوهش کیفی بود و از رویکرد دلفی استفاده شد. در بخش کیفی مشارکت کنندگان در پنل دلفی بررسی شدند . در بخش پنل دلفی 23 نفر در دور اول و 16 نفر در دورهای دوم و سوم در پژوهش مشارکت کردند که از این تعداد، نُه نفر استاد دانشگاه، هفت نفر روحانی و هفت نفر کارکنان نیروی انتظامی بودند. روش نمونه گیری هدفمند بود. پس از جمع آوری داده های حاصل از رویکرد دلفی، برای اولویت بندی موانع از پرسش نامه تحلیل سلسله مراتبی استفاده شد. براساس توافق خبرگان ، مؤلفه های سیاسی ، امنیتی ، فرهنگی-اجتماعی ، زیر ساختی و مدیریتی ازجمله موانع حضور زنان در استادیوم های ورزشی بودند. موانع سیاسی با میانگین وزن 525/0 در بالاترین اولویت و سپس موانع مدیریتی با میانگین وزن 249/0، موانع فرهنگی-اجتماعی با میانگین وزن 104/0، موانع زیرساختی با میانگین وزن 086/0 و موانع امنیتی با میانگین وزن 035/0، به ترتیب در اولویت های بعد قرار گرفتند. به نظر می رسد حتی مسائل زنان در حوزه ورزش نیز سیاست زده است که این امر ورزش را در تقابل با تربیت بدنی قرار می دهد و با توجه به اینکه ورزش ازجمله موضوعاتی است که هم می تواند یک فرصت و هم یک تهدید تلقی شود، بهتر است که آن را از امور سیاسی جدا کرد؛ زیرا، سلامت جامعه شهری و شهروندان درگرو پرداختن به ورزش در محیطی ایمن است.

نهادهای تربیتی نقش اساسی در جامعه پذیری افراد، انتقال و نهادینه سازی ارزش ها و هنجارهای فرهنگی و اجتماعی دارند. از این رو هدف پژوهش حاضر بررسی نقش نهادهای تربیتی در نهادینه سازی فرهنگ و آداب حضور در استادیوم های فوتبال ایران بود. پژوهش حاضر از نوع اکتشافی و روش آن کیفی از نوع تحلیل محتوای عرفی بود. 13 مصاحبه نیمه ساختاریافته عمیق با متخصصان حوزه مدیریت ورزشی و جامعه شناسی که بر اساس نمونه گیری هدفمند ملاک مدار انتخاب شده بودند ، تا رسیدن به حد اشباع نظری، انجام شد. داده های به دست آمده با استفاده از کدگذاری باز و محوری تجزیه و تحلیل شدند. اعتبار کدگذاری ها نیز با بازبینی و کنترل صحت کدهای استخراج شده و کدگذاری مجدد مصاحبه ها توسط دو نفر متخصص همکار مورد تأیید قرار گرفت. یافته ها نشان داد نهادهای تربیتی همچون خانواده، رسانه، آموزش و پرورش و آموزش عالی در قالب چهار تم اصلی و 13 مقوله شامل فرهنگ پذیری (آموزش فرزندان، خانواده ها، دانش آموزان، دانشجویان، معلمان و اساتید، شهروندان)، الگوسازی و انتقال الگوهای فرهنگی-هواداری (تولید محتوای فرهنگی، آگاهی بخشی و اطلاع رسانی، اشاعه و ترویج الگوهای فرهنگی)، ارتقا آکادمیک فرهنگ هواداری (توسعه مطالعات فرهنگی و غنی سازی محتوای کتب درسی) و هم اندیشی و شبکه سازی فرهنگی (تعامل و همکاری متقابل و زمینه سازی تحقق اهداف فرهنگی) در شکل گیری و نهادینه سازی فرهنگ و آداب حضور در استادیوم های فوتبال نقش دارند. به نظر می رسد توجه بیشتر نهادهای تربیتی به امر آموزش مخاطبین ورزشی، تلاش در جهت الگوسازی و انتقال الگوهای فرهنگی و هم چنین هم اندیشی و شبکه سازی این نهادها با یکدیگر بتواند به واسطه توسعه فرهنگ و آداب حضور افراد در استادیوم های فوتبال، سطح خشونت و پرخاشگری تماشاگران و سایر افراد حاضر در استادیوم ها را کاهش دهد و از وقوع حوادث امنیتی پیشگیری نماید.

مقدمه: هدف این پژوهش شناخت و اولویت بندی اقدام های فرهنگی مؤثر در ارتقای آداب حضور در استادیوم های فوتبال ایران با هدف ارتقای امنیت آنها بود. روش پژوهش: این پژوهش از نوع ترکیبی است که در بخش کیفی، اقدامات فرهنگی مؤثر در ارتقای آداب حضور استادیوم های فوتبال ایران طی سیزده مصاحبه نیمه ساختاریافته با متخصصان و تحلیل محتوای عرفی داده ها شناسایی شد. در بخش کمی پژوهش نیز دوازده نفر از شرکت کنندگان بخش کیفی، اقدامات شناسایی شده را به منظور اولویت بندی، در ماتریس مقایسه های زوجی از نظر اهمیت به صورت دوبه دو مقایسه کردند و داده های جمع آوری شده به وسیله نرم افزار Expert choice تحلیل شد. یافته ها: نتایج نشان داد الگوسازی فرهنگی با وزن نسبی 177/0 مهم ترین اقدام در توسعه آداب حضور افراد در استادیوم های فوتبال ایران است. فرهنگ پذیری، پشتوانه سازی قانونی، نظارت و کنترل، مدیریت و برنامه ریزی، پشتوانه سازی اجرایی، سازماندهی کارگزاران ورزشی، هم اندیشی و شبکه سازی، و ارتقای آکادمیک به ترتیب با وزن های 167/0، 122/0، 121/0، 119/0 و 107/0، 071/0، 068/0 و 048/0 در اولویت های بعدی قرار گرفتند (01/0= نرخ ناسازگاری). نتیجه گیری: به نظر می رسد شناسایی الگوهای رفتاری مناسب و معرفی آنها به جوامع هدف اعم از تماشاگران، ورزشکاران، مربیان و غیره توسط سازمان دهندگان مسابقات فوتبال و همچنین سیاستگذاران حوزه فرهنگی-ورزشی و نیز تخصیص و هزینه کرد درست بودجه های فرهنگی در این مسیر، بتواند در تربیت نسلی نو از هواداران فوتبال و ارتقای امنیت استادیوم های فوتبال در آینده کمک شایانی کند. با این حال، آن دسته از اقداماتی که در اولویت بندی صورت گرفته در رده های پایین قرار گرفته اند، همچنان حائز اهمیت اند و نباید مورد غفلت قرار گیرند. 

هدف این پژوهش، شناسایی راهکارها و پیامدهای حضور زنان در استادیوم فوتبال به عنوان تماشاگر بود. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی با رویکرد کیفی بود و در این راستا از روش دلفی استفاده شد. مشارکت کنندگان در این رویکرد، صاحب نظران رشته مدیریت ورزشی سراسر کشور، روحانیان و پرسنل نیروی انتظامی بودند. برای جمع آوری داده ها، از سه دور دلفی استفاده شد (مشارکت کنندگان دور اول 23 نفر و مشارکت کنندگان دور دوم و سوم، 16 نفر بودند). پرسشنامه دلفی در دور سوم در بخش راهکارها شامل 6 مؤلفه و در بخش پیامدها شامل 5 مؤلفه بود. برای تعیین درجه هماهنگی و توافق بین افراد بر شاخص های به کار رفته از ضریب هماهنگی کندال استفاده شد. نتایج نشان داد که رفع موانع سیاسی، امنیتی، فرهنگی- اجتماعی، اقتصادی، مدیریتی و زیرساختی از جمله راهکارهای مهم جهت حضور زنان بودند. پیامدهای حضور زنان نیز عبارت بودند از: پیامدهای سیاسی، امنیتی، اقتصادی و فرهنگی- اجتماعی. در نتیجه گیری کلی می توان گفت به کار گیری راهکارهای ارائه شده در این تحقیق نیاز به همکاری سیستماتیک نهادهای ذی ربط دارد  و حضور زنان منجر به ارتقای جایگاه سیاسی و دموکراسی کشور در منطقه و جهان، کاهش شکاف بین دولت و خواسته بخشی از مردم و کاهش فشارهای سیاسی درزمینه نقض حقوق بشر می شود.