اکرم فراهانی

هدف این پژوهش، شناسایی راهکارها و پیامدهای حضور زنان در استادیوم فوتبال به عنوان تماشاگر بود. روش تحقیق، توصیفی- تحلیلی با رویکرد کیفی بود و در این راستا از روش دلفی استفاده شد. مشارکت کنندگان در این رویکرد، صاحب نظران رشته مدیریت ورزشی سراسر کشور، روحانیان و پرسنل نیروی انتظامی بودند. برای جمع آوری داده ها، از سه دور دلفی استفاده شد (مشارکت کنندگان دور اول 23 نفر و مشارکت کنندگان دور دوم و سوم، 16 نفر بودند). پرسشنامه دلفی در دور سوم در بخش راهکارها شامل 6 مؤلفه و در بخش پیامدها شامل 5 مؤلفه بود. برای تعیین درجه هماهنگی و توافق بین افراد بر شاخص های به کار رفته از ضریب هماهنگی کندال استفاده شد. نتایج نشان داد که رفع موانع سیاسی، امنیتی، فرهنگی- اجتماعی، اقتصادی، مدیریتی و زیرساختی از جمله راهکارهای مهم جهت حضور زنان بودند. پیامدهای حضور زنان نیز عبارت بودند از: پیامدهای سیاسی، امنیتی، اقتصادی و فرهنگی- اجتماعی. در نتیجه گیری کلی می توان گفت به کار گیری راهکارهای ارائه شده در این تحقیق نیاز به همکاری سیستماتیک نهادهای ذی ربط دارد  و حضور زنان منجر به ارتقای جایگاه سیاسی و دموکراسی کشور در منطقه و جهان، کاهش شکاف بین دولت و خواسته بخشی از مردم و کاهش فشارهای سیاسی درزمینه نقض حقوق بشر می شود.

این پژوهش با هدف تحلیل و اولویت بندی موانع حضور زنان به عنوان تماشاگر در استادیوم های ورزشی فوتبال در ایران انجام شد. روش پژوهش کیفی بود و از رویکرد دلفی استفاده شد. در بخش کیفی مشارکت کنندگان در پنل دلفی بررسی شدند . در بخش پنل دلفی 23 نفر در دور اول و 16 نفر در دورهای دوم و سوم در پژوهش مشارکت کردند که از این تعداد، نُه نفر استاد دانشگاه، هفت نفر روحانی و هفت نفر کارکنان نیروی انتظامی بودند. روش نمونه گیری هدفمند بود. پس از جمع آوری داده های حاصل از رویکرد دلفی، برای اولویت بندی موانع از پرسش نامه تحلیل سلسله مراتبی استفاده شد. براساس توافق خبرگان ، مؤلفه های سیاسی ، امنیتی ، فرهنگی-اجتماعی ، زیر ساختی و مدیریتی ازجمله موانع حضور زنان در استادیوم های ورزشی بودند. موانع سیاسی با میانگین وزن 525/0 در بالاترین اولویت و سپس موانع مدیریتی با میانگین وزن 249/0، موانع فرهنگی-اجتماعی با میانگین وزن 104/0، موانع زیرساختی با میانگین وزن 086/0 و موانع امنیتی با میانگین وزن 035/0، به ترتیب در اولویت های بعد قرار گرفتند. به نظر می رسد حتی مسائل زنان در حوزه ورزش نیز سیاست زده است که این امر ورزش را در تقابل با تربیت بدنی قرار می دهد و با توجه به اینکه ورزش ازجمله موضوعاتی است که هم می تواند یک فرصت و هم یک تهدید تلقی شود، بهتر است که آن را از امور سیاسی جدا کرد؛ زیرا، سلامت جامعه شهری و شهروندان درگرو پرداختن به ورزش در محیطی ایمن است.