تمدن ایرانی - اسلامی

تبارشناسی مجموعه ای از تکنیک های تاریخی مورد استفاده در فلسفه است که برای اولین بار توسط فردریش نیچه، فیلسوف آلمانی و پس از او توسط میشل فوکو، فیلسوف پست- مدرن فرانسوی در مطالعاتشان به عنوان اصلی ترین روش تحقیق مورد استفاده قرار گرفته است. در این مقاله کوشش شده است تا از رویکرد تبارشناسانه به منظور ریشه یابی مبانی معرفت شناختی و هستی شناختی و روش شناختی علوم مدرن در عصر رنسانس استفاده شود تا بتوان نه تنها گفتمان جدیدی را در ارتباط با سنخ شناسی روشهای تحقیق در علوم انسانی ارائه نمود، بلکه به ریشه یابی بنیان های روش شناختی علوم انسانی در مسیر تمدن اسلامی-ایرانی نیز، هرچند به صورت اجمالی، پرداخت. نظریه ای که در مقاله ی حاضر مطرح می شود بیان می کند که روش های علمی ظهور یافته در عصر رنسانس از دیر باز مورد استفاده ی محققین و علمای ایرانی-اسلامی قرار می گرفتند. مطالعات تبارشناسانه به ما نشان می دهد که خاستگاه بسیاری از روش های متداول علمی در علوم انسانی که در علوم مدرن مورد استفاده پژوهشگران قرار می گیرند به قرن ها قبل در مسیر تمدن ایرانی-اسلامی بر میگردد.

ایرانیان مسلمان با پی ریزی تمدن ایرانی-اسلامی و انتقال آن به شبه قاره هند نقش مؤثری در پیشرفت های تمدنی ایفا کردند. نخبگان ایرانی که با توجه به عوامل دافعه موجود در ایران و عوامل جاذبه آفرین در هندوستان به دربار گورکانیان مهاجرت کردند؛ به دلیل شایستگی های فراوان خود توانستند منشأ خدمات مؤثری در حوزه های مختلف تمدنی شوند. یکی از این نخبگان، امیر فتح الله شیرازی است که با درایت و شایستگی خود، در مظاهر تمدنی دولت اکبرشاه مانند صنعت، تقویم، نظام دیوانی و علوم نقلی و عقلی تحولات مهمی ایجاد کرد. هدف پژوهش که با استفاده از روش توصیفی–تحلیلی تدوین شده، تبیین آثار حضور امیر فتح الله در دربار اکبر شاه گورکانی در حوزه تمدنی است. نشر آموزه های تشیّع توسط امیر فتح الله در دربار اکبر شاه، تک بُعدی نبودن تأثیرگذاری وی در حوزه تمدن، جایگاه والای او در دربار اکبر شاه و گسترش آثار فرهنگ و تمدن ایرانی- اسلامی در مظاهر فرهنگ و تمدن دولت گورکانیان، از یافته های پژوهش است.