طرح مفهومی

امروزه صنعت مسافرت و جهانگردی بزرگ ترین و متنوع ترین صنعت در دنیا به حساب میآید و سیستم های اطلاعات گردشگری از شاخص های مهم در حوزه توسعه گردشگری است. تحقیق حاضر توصیفی - تحلیلی است و جامعه آماری آن را 86 نفر از مدیران و کارشناسان اداره میراث فرهنگی گردشگری و اداره کل تربیت بدنی استان آذربایجان شرقی را تشکیل میدادند که نمونه آماری برابر با جامعه آماری در نظر گرفته شد. اطلاعات با استفاده از مدارک و اسناد موجود و طرح مفهومی پیشنهادی به همراه پرسشنامه و نیز پرسشنامه دیگری شامل 32 سؤال در خصوص جریان اطلاعات در سیستم موجود جمع آوری شد. پرسشنامه سه شاخص سرعت، دقت و مرتبط بودن اطلاعات را در وضعیت موجود و مطلوب مقایسه میکرد. بعد از سه مرحله بررسی و شناخت سیستم موجود، تجزیه و تحلیل سیستم موجود گردشگری و شناسایی شکاف های اطلاعاتی ماتریس معماری اطلاعات ایجاد و در نهایت از آزمون t زوجی برای تعیین تفاوت وضع موجود و مطلوب استفاده شد. یافته های تحقیق نشان داد بین سیستم اطلاعات موجود گردشگری با طرح مفهومی مطلوب از نظر سرعت، مرتبط بودن ودقت و صحت اطلاعات تفاوت معنیداری وجود دارد. همچنین در شاخص مرتبط بودن اطلاعات بین اداره کل تربیت بدنی و میراث فرهنگی و گردشگری تفاوت معنی داری وجود دارد. با توجه به نتایج، به نظر میرسد کارشناسان اداره کل تربیت بدنی و گردشگری در خصوص افزایش سرعت، مرتبط بودن و حذف اطلاعات زائد نظر مساعدی دارند. این عقیده میتواند اهداف اطلاعاتی سازمان را به منظور استفاده از سیستم های اطلاعاتی به روز هموار سازد و از این طریق موجب رضایت مشتریان شود که با نتایج اصفهانی و همکاران و پور مهدی و همکاران همخوانی دارد؛ بنابراین لزوم بهکارگیری طرح مفهومی گردشگری در سازمان های گردشگری، به ویژه سازمان های ورزشی توصیه میشود.

دانلد دیویدسن اعتماد به تمایز میان «طرح مفهومی» و «محتوای تجربی» را جزم سوم تجربه گرایی معرفی می کند. در این مقاله نشان می دهیم که نقد دیویدسن درواقع متوجه کاستی های اساسی رویکرد بازنمایی گرایانه به معنا و معرفت است. آموزه محوری بازنمایی گرایی این است که در تبیین معنا و معرفت باید برای مفهوم بازنمایی اولویت قائل شد و آن را پایه ای تلقی کرد. انتقاد اصلی دیویدسن به رویکرد بازنمایی گرایانه این است که ما درک روشن یا قابل فهمی از رابطه بازنمایی نمی توانیم داشته باشیم، زیرا اساساً هیچ چیزی وجود ندارد که گزاره ها یا نظریه ها را صادق کند. در ادامه این ادعا را بررسی کرده ایم که انتقادهای دیویدسن را می توان با درپیش گرفتن رویکرد استنباط گرایانه پاسخ گفت. به طور خاص، استنباط گرایی می تواند چگونگی فهم عبارت زبانی را تبیین کند و همین طور برداشت غیردوگانه انگارانه از امر مفهومی به دست دهد. خود دیویدسن نیز به رغم اشاره به مشکلات عمده بازنمایی گرایی، شرحی از معنا و معرفت به دست می دهد که به علت تأکید بر مفهوم صدق، درنهایت به شکلی از بازنمایی گرایی متعهد است.

استدلال دیویدسن علیه اعتبار تمایز «طرح مفهومی» و «محتوای تجربی»، یا به اصطلاح «جزم سوم تجربه گرایی» بحث های فراوانی را برانگیخته است. دو ایراد کلی به دیدگاه دیویدسن از این قرار است: ۱. بر خلاف ادعای دیویدسن، استدلال های او «اصل ایده یک طرح مفهومی» را مردود نمی شمارد، بلکه انتقادهای او صرفاً به برداشت خاص کواین از «طرح مفهومی» وارد است. ۲. کل استدلال های دیویدسن مبتنی بر آموزه های معناشناختی او است و پذیرش و رد آنها اساساً وابسته به موضعی است که در برابر نظریه معنای او اتخاذ می کنیم. در این مقاله پس از بیانِ مختصر استدلال دیویدسن و دو ایراد یادشده، انتقاد تازه ای به استدلال دیویدسن مطرح می کنیم به این مضمون که استدلال دیویدسن علیه تجربه گرایی حتی در صورت موفقیت نتیجه ای ضعیف تر از آن چه خود او ادعا می کند به دست می دهد. حتی اگر فرض کنیم استدلال دیویدسن صحیح است، او فقط نشان داده نظریه هایی که تجربه گرایان تا به حال عرضه کرده اند نمی تواند نقش توجیهیِ تجربه حسی را تبیین کند. از این جا، بر خلاف ادعای دیویدسن، نمی توان نتیجه گرفت که ارائه چنین تبیینی علی الاصول ممکن نیست. به طور خاص به یکی از پاسخ هایی که تجربه گرایان در سال های اخیر ارائه کرده اند اشاره می کنیم، که دست کم از گزند انتقادات ضدمبناگرایانه دیویدسن در امان است.

متأثر از انگاره مقبولیت یافته نزد فلاسفه علم تاریخ از معرفت آرمانی به مثابه بازنمایی عینی جهان در آیینه ذهن، هرگونه واکاوی درجه دوم در خصوص دانش تاریخی ناگزیر از بازشناسی سهم فاعل شناسا در فرآورده های معرفتی است.با عطف نظر به این شرایط، پرسش از آنکه مورخان روایت های تاریخی را کشف می کنند یا بر می سازند، گامی مهم در گره گشایی از مسائل فراروی دانش تاریخی است. راهبرد مقاله پیش رو جهت پاسخ بدین پرسش ایضاح مفهومی سازه گرایی و واقع گرایی و همچنین پرده برداری از منطق تفکر تاریخی است. واقع گرایان صورت و محتوای روایت های تاریخی را در تناظر با صورت و محتوای واقعیت های گذشته می بینند؛ درحالی که از نظر سازه گرایان، مورخان در طی فرآیند طرح اندازی، طرح های مفهومی شان را بر داده های بی شکل تحمیل و فرافکنی می کنند. به نظر می رسد با توجه به نقش نقطه نظرات و طرح های مفهومی مورخان در منطق تفکر تاریخی، دیدگاه سازه گرایان تصویر صحیح تری از ماهیت دانش تاریخی ارائه می کند