صفت الله قاسمی

مقاله حاضر پژوهشی برای بازشناسی پیامدهای ظهور طبقه متوسط جدید در ایران است. این طبقه به قشرهای نوظهور و نوپدیدی اشاره دارد که در جامعه جدید شکل گرفته اند و در درجه اول با ویژگی های شهرنشینی، اشتغال جدید و تحصیلات شناخته می شوند. با اجرای برنامه های نوسازی در ایران از اوایل دهه 1370 روز به روز موقعیت طبقه متوسط جدید ارتقا یافته که خود پیامدهایی برای جمهوری اسلامی ایران داشته است. در بُعد اجتماعی مطالبه حقوق شهروندی بیشتر، افزایش حس مشارکت جویی در تصمیم گیری ها، گسترش شهرنشینی، درخواست برای رفاه بیشتر، افزایش استانداردهای زندگی و ... تقاضاهای جدیدی بود که بیش از پیش از سوی آنها مطرح شد. در بعد فرهنگی گسترش رسانه های ارتباط جمعی و افزایش ضریب نفوذ آن در جامعه و توسعه ارزش های فرهنگی نوین از پیامدهای ظهور و توسعه این طبقه است. طی دو دهه اخیر به تدریج میان قشر بالای طبقه متوسط جدید و نظام سیاسی موجود در بعد امنیتی فاصله و شکاف ایجاد شده است و در صورت فراهم بودن شرایط، این طبقه اجتماعی می تواند به نیروی سیاسی تمام عیار تبدیل شود. نظام جمهوری اسلامی ایران باید در جست وجوی مکانیسمی مناسب برای پاسخگویی به توقعات و انتظارات فزاینده طبقه متوسط جدید باشد تا از تنش های اجتماعی و سیاسی بیشتر ممانعت کند. احتمال دارد در صورت عدم توجه دقیق، این طبقه به تدریج به مقوله امنیتی تبدیل شود و به عنوان تهدید جلوه کند.

تقابل رژیم صهیونیستی با فلسطینیها در نوع خود در جهان بی نظیر و منحصر به فرد است. دو طرف حدود 60 سال است که به خشن ترین صور پیکار، بی محابا با یکدیگر مبارزه می کنند. این مبارزه امروزه به دورانهای سرنوشت خود نزدیک می شود و دو طرف در پی شکست مذاکرات در ادوار مختلف بدنبال یافتن راه حل هایی برای خروج از بحران هستند. اما سیاستهای امنیتی رژیم صهیونیستی همچنان جاری است و فلسطینیها تحت این سیاستها زندگی دشواری را سپری می کنند. در این مقاله در پی ترسیم شرایطی هستیم که به صورت عینی زندگی در فلسطین را احاطه کرده است. بنابراین در متن مقاله یکی از اصلی ترین عوامل تاثیر گذار بر اوضاع یعنی سیاستهای امنیتی رژیم صهیونیستی، دگرگونیهای این سیاستها، انواع و اشکال آنها مورد بررسی قرار گرفته است. به علاوه علل و عوامل دگرگونی این سیاستها در مقاطع گوناگون مطرح شده و تاثیر و کارآمدی آنها به صورت مجزا بررسی شده است. در خاتمه نیز این سیاستها با دو دسته از معیارهای کمی و کیفی مورد ارزیابی قرار گرفته است.