سوده حجتی کرمانی

در آمریکا از اواسط دهه 1960 موضوع بی تفاوتی اجتماعی مورد توجه قرار گرفت و مطالعات گسترده ای در این باره انجام شد،اما در ایران به تازگی به این موضوع توجه شده و علل وپیامد های آن مورد بررسی قرار گرفته است. در زندگی های امروز- به ویژه زندگی های شهری-موقعیت های اضطراری پیش می آید که فرد به شدت نیازمند یاری دیگران است.در سال های اخیربه نظر می رسد افراد به این نیاز توجه چندانی ندارند. این پژوهش بارویکردکیفی و روش نظریه مبنایی انجام شده وطی آن با 30 نفر از مناطق مختلف تهران درباره موضوع بی تفاوتی مصاحبه و علل ونتایج بی تفاوتی اجتماعی را از خلال این مصاحبه استخراج شده است. که نبود احساس مسئولیت،ترس،درگیری های فراوان شخصی،تامین نشدن نیازهای اولیه و.... ازعلل بی تفاوتی اجتماعی وتنهایی وهرج و مرج از عواقب آن هستند.آموزش مقوله بسیار مهمی ذر این حوزه است زیرا بسیاری از مردم در برخورد با موقعیت های مختلف واقعا نمی دانند چه باید بکنند و چه کاری درست است.

خشونت انسان ها علیه یکدیگر همواره در طول تاریخ ، با شدت و ضعف های متفاوت وجود داشته است. برتری قدرت فیزیکی مردان گاه مجوزی بود برای اعمال خشونت برخی از آنها علیه برخی زنان. تحول و تطور خانواده و همچنین جایگاه زنان در جامعه با توجه به تغییر شرایط فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی و سیاسی از عوامل نوسان این خشونت بوده اند. در مجموع عامل فرهنگی مهمترین عامل بوده و هرجا فرهنگ خشونت را تجویز کرده یا در برابر آن سکوت کرده اعمال خشونت بیشتر مشاهده شده است. برداشت های نادرست از دین، مرد سالاری، قوانین تبعیض آمیز و ... همه و همه در تشدید خشونت موثر بوده اند.از این نظر زنان تهرانی از حوزه خشونت و تجربه آن مستثنی نبوده اند. برخلاف انتظار، زنان تهرانی خشونت را بیش از زنان دیگر استان ها تجربه کرده اند (طباطبائی و دیگران،179:1383).البته این تجربه بیشتر می تواند به علت تلقی متفاوت زنان از خشونت باشد. به این معنی که ممکن است خشونت رفتاری و کلامی در نظر زنان تهرانی خشونت تلقی شود، اما از نظر زنان دیگر استان ها ، خشونت فیزیکی خشونت تلقی نشود و آنها مراحل شدید خشونت را اظهار کنند و از اشکال ملایم آن چشم بپوشند.در این مقاله به چند نوشته و کتاب درباره موضوع « خشونت علیه زنان» اشاره و نهایتا یافته های پژوهش پیمایشی در تهران به طور خلاصه آورده شده و میزان تجربه زنان در حوزه خشونت و میزان آن در دوره های مختلف زندگی و اشکال متفاوت خشونت بررسی شده اند.

طرح ملی نگرش ایرانیان به مصرف موادمخدر، به عنوان اولین طرح جامع ملی در 30 سال گذشته در 24 استان کشور در سال 4-1383 در مرکز تحقیقات آموزش و فناوری اطلاعات دبیرخانه ستادمبارزه با موادمخدر اجرا شده است. روش تحقیق پیمایشی و داده ها از طریق پرسشنامه استاندارد به دست آمده است. جامعه نمونه آماری 14000 نفراز مردم در 24 استان کشور بوده اند. نتایج نشان می دهد: باورهای مذهبی و خانواده و انسجام آن مهمترین عوامل در نگرش منفی به مصرف موادمخدراند. جوانان نگرشی مدارا جویانه تری نسبت به مصرف موادمخدر دارند. داده ها نشان می دهند مردم هیچ امیدی به اینکه دولت این معضل را حل کند ندارند. به همین علت حس مسولیت پذیری بر خلاف اخلاق عمومی ایرانیان در این حوزه زیاد است، مهم ترین نقشی که مردم برای اقدامات دولتی قائل اند ایجاد فضاهای فراغتی، ایجاد اشتغال، اجرای برنامه های فرهنگی و اجتماعی و ایجاد مراکز درمان و کاهش آسیب است.