محمد رئوف مرادی

پرداختن به مسائل و مشکلات جامعه در قالب طنز، اززمان‌های قدیم به شکل‌های مختلف وجود داشته است. در فرهنگ نامه‌های گوناگون از طنز تعریف‌های متعددی ارایه شده است؛ از جمله «طنز روش ویژه‌ای در نویسندگی است که ضمن دادن تصویر هجوآمیزی از جهات زشت و منفی و ناجور زندگی: عیب‌ها و فسادهای جامعه و حقیقت‌های تلخ اجتماعی را به صورت آغراق‌آمیز یعنی زشت‌تر و بد ترکیب‌ تر از آنچه هست، نمایش می‌دهد تا صفت‌ها و مشخصات آنها روشن تر و نمایان‌تر جلوه کند و تضاد عمیق وضع موجود با اندیشه یک زندگی عالی آشکار شود.«مبنای طنز ایجاد شادی و خنده است اما این خنده، خنده شوخی و شادمانی نیست.خنده‌ای است تلخ و جدی و دردناک و همراه با سرزنش و کمابیش زننده و نیشدار که خطاکاران را به خطای خود متوجه می‌سازد و عیب ها و نقص‌ هایی را که در حیات اجتماعی پدید آمده، برطرف می‌:ند و خلاصه، هدف آ“ اصلاح و تزکیه است نه ذم و قدح و مردم آزادی بلکه کسانی را که معروض آن هستند به اندیشه و تفکر وا می‌دارد. در واقع طنز بایستی ناظر برحوادث کلی زندگی باشد و نباید حربه تعرض و تجاوز بر شخصیت کسانی قرار گیرد که به نظر نویسنده، پسندیده و خوش‌‌آیند نیستند.»