معصومه حسین زاده

مقدمه : هدف از این پژوهش بررسی تأثیر تمرین همراه با ریتم های مختلف موسیقی بر جفت شدگی حرکت دودستی بود. روش پژوهش: شرکت کنندگان در پژوهش 48 دانش آموز (۱۵ تا 17 ساله) بودند که به سه گروه 16 نفره تقسیم شدند. آنها در پیش آزمون چهار حرکت دودستی با دشواری متفاوت، که شامل ترسیم دایره- خط بود، انجام دادند. در تمرین تنها تکلیفِ ترسیم دست راست دایره و دست چپ خط افقی انجام شد. سه جلسه تمرین (هر جلسه 4 بلوک 10 کوششی 30 ثانیه ای) انجام شد. حین تمرین، گروه اول به موسیقی با ضرباهنگ ۱۲۰ ضربه در دقیقه و گروه دوم 90 ضربه در دقیقه گوش می دادند. گروه سوم بدون موسیقی تمرین انجام کردند. آنها بلافاصله پس آزمون و ۴۸ ساعت بعد آزمون یادداری و انتقال را انجام دادند. برای تحلیل آماری، از آزمون های آنووای مرکب و تحلیل واریانس مکرر در سطح معنا داری 0/05 استفاده شد. یافته ها : نتایج نشان داد که تمرین همراه با موسیقی در آزمون یادداری و انتقالِ ساده و متوسط سبب پیشرفت در الگوی فضایی تکلیف دودستی ترسیم دایره- خط شد، ولی در آزمون انتقالِ دشوار، تمرینات به ویژه در گروه اول (موسیقی با تمپوی بالا) موجب افت عملکرد شد. به طوری که در الگوی زمانی یا تعداد دایره-خط در آزمون انتقالِ دشوار، افت عملکرد مشاهده شد و انتقال منفی رخ داد. نتیجه گیری: روی هم رفته پس از تمرین، شاید به دلیل سادگی حرکت، جفت شدگی دودستی قوی رخ نداد. همچنین جفت شدگیِ زمانی از جفت شدگی فضایی قوی تر بود و هرچه تمپوی موسیقی بالاتر بود، میزان جفت شدگی دودستی بیشتر بود.