علیرضا شکرگذار

پژوهش حاضر با هدف مقایسه حل تعارض زناشویی، بهزیستی روان شناختی و کنترل خشم بین زنان نابارور ورزشکار و غیر ورزشکار انجام گرفت. روش پژوهش پس رویدادی و از نوع علی- مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل زنان نابارور مراجعه کننده به 5 کلینیک ناباروری شهر تهران بود. براساس ملاک های ورود، 220 نفر (110 نفر زنان نابارور ورزشکار و 110 نفر زنان نابارور غیر ورزشکار) به صورت هدفمند و در دسترس انتخاب شدند. پرسشنامه سبک حل تعارض رحیم فرم (1983)، پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف (1989) و پرسشنامه خشم اسپیلبرگر (1999) مورد استفاده قرار گرفت. تحلیل داده ها به کمک نرم افزار SPSS 22 و با استفاده از آزمون تحلیل واریانس مانوا (MANOVA) انجام شد. نتایج نشان داد بین دو گروه زنان نابارور ورزشکار و غیر ورزشکار، در سبک حل تعارض زناشویی، بهزیستی روان شناختی و کنترل خشم تفاوت معنادار وجود دارد. به این صورت که نمره سبک حل تعارض زناشویی، بهزیستی روان شناختی و کنترل خشم بیرونی گروه زنان نابارور ورزشکار به طور معناداری بالاتر از زنان نابارور غیر ورزشکار است. به توجه به نتایج، ایجاد زمینه ای مناسب برای ورزش و فعالیت بدنی در کنار برنامه ریزی های جامع نگر در مراقبت های درمانی، حمایتی و تسکینی برای زنان نابارور پیشنهاد می شود.

هدف پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی رژیم درمانی همراه با ورزش و اثر تلفیقی آن با گروه درمانی متمرکز بر هیجان بر نشانگان خوردن شبانه بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی ﺑﺎ ﻃﺮح ﭘیﺶآزﻣﻮن_ﭘﺲآزﻣﻮن و ﮔ ﺮوه کﻨﺘﺮل با دوره پیگیری دو ماهه بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه افراد چاق مبتلا به پرخوری مراجعه کننده به کلینیک چاقی بیمارستان سینا شهر تهران در سال 1401 بود. حجم نمونه پژوهش شامل 51 نفر (هر گروه 17 نفر) بود که به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خوردن شبانه بود. گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد اما هر دو گروه آزمایش پژوهش مداخله رژیم درمانی همراه با ورزش را در طول 12 جلسه دریافت کردند و یکی از گروه های آزمایش 10 جلسه تقریبا 2 ساعته درمان متمرکز بر هیجان را نیز دریافت کرد. برای تحلیل داده ها از تحلیل واریانس آمیخته استفاده شد. نتایج نشان داد که گروه رژیم درمانی همراه با ورزش در تلفیق با گروه درمانی متمرکز بر هیجان بر نشانگان خوردن شبانه اثربخشی معناداری دارد (05/0>P). همچنین نتایج نشان داد که رژیم درمانی همراه با ورزش بر نشانگان خوردن شبانه اثربخشی معناداری ندارد (05/0<P). نتایج نشان می داد که رژیم درمانی همراه با ورزش در تلفیق با گروه درمانی متمرکز بر هیجان، احتمالا درمان کارآمدتری در مقایسه با رژیم درمانی همراه با ورزش برای درمان نشانگان خوردن شبانه در افراد مبتلا به چاقی با اختلال پرخوری بوده است.