سمانه سنجابی

بیش از 735 میلیون نفر با گرسنگی و ناامنی غذایی مواجه هستند. از این روی کاهش و حذف ناامنی غذایی جز اهداف ضروری توسعه پایدار قرار گرفته است. در همین راستا، تجزیه و تحلیل امنیت غذایی و شناخت پراکنش آن در شرایط موجود، دیدگاه و اطلاعات مهمی را در اختیار ذینفعان توسعه قرار می دهد. براین اساس در این مطالعه با استفاده از مدل تحلیلی ویکور و پیاده سازی آن در محیط ArcGIS به ارائه مناطق امن و ناامن غذایی در منطقه مورد مطالعه پرداخته شد. نتایج حاصل از تکنیک ویکور نشان دهنده شکاف و فاصله بسیار بین بخش اول و بخش های دیگر می باشد و بیانگر نوعی از هم گسیختگی و عدم تعادل در امنیت غذایی شهرستان است. بطوری که بخش های مرکزی (با امتیاز شاخص ویکور برابر با 164/0) و ماهیدشت (با امتیاز شاخص ویکور برابر با 182/0) در گروه نسبتا امن غذایی، بخش بیلوار (با امتیاز شاخص ویکور برابر با 266/0) در گروه امنیت غذایی متوسط و بخش های کوزران (با امتیاز شاخص ویکور برابر با 585/0)  و فیروزآباد (با امتیاز شاخص ویکور برابر با 772/0) از نظر شاخص های مورد بررسی در این مطالعه ضعیف ترین عملکرد یا به عبارت دیگر در گروه نسبتا ناامن غذایی بوده اند. توجه به تفاوت های جغرافیایی و توپوگرافی، منابع تولید، دسترسی به مرکز شهر و عوامل متعدد می تواند درکاهش شکاف موجود و بهبود متوازن امنیت غذایی بخش های متفاوت، موثر واقع گردد. با توجه به رویکرد چندبعدی امنیت غذایی، مطالعه مردم شناسی و فرهنگ و سبک زندگی هر منطقه نیز می تواند در شناسایی وضع موجود و دلایل روند وجود یا عدم وجود امنیت غذایی در منطقه راهگشا باشد.

هدف از این مطالعه، بررسی عوامل مؤثر بر عضویت دانشجویان دانشکدۀ کشاورزی دانشگاه رازی در تعاونی دانشجویی از طریق مقایسۀ ویژگی های افراد عضو و غیرعضو این تعاونی بود. این پژوهش کمی با روش پیمایشی و با استفاده از ابزار پرسش نامه انجام گرفت. جامعۀ آماری تحقیق حاضر را دانشجویان تمام مقاطع تحصیلی دانشکدۀ کشاورزی دانشگاه رازی کرمانشاه تشکیل دادند. در مجموع، با استفاده از فرمول کوکران، 108 نفر به روش نمونه گیری تصادفی، به عنوان نمونه، انتخاب شدند. یافته های رگرسیون لجستیک نشان داد که متغیرهای واردشده در گام چهارم مدل، شامل رشتۀ تحصیلی، تجربۀ کشاورزی، سن و خودکارآمدی، بین 4/55 تا 2/74 درصد از واریانس عضویت دانشجویان در تعاونی دانشجویی را تبیین و در این میان، تنها دو متغیر تجربۀ کشاورزی و سن به طور معنی داری عضویت در تعاونی دانشجویی را پیش بینی می کنند بدین صورت که با افزایش تجربۀ کشاورزی و کاهش سن دانشجویان، عضویت آنها در تعاونی کمتر می شود. در این مدل، تجربۀ کشاورزی و سن دانشجویان در مجموع، 1/90 درصد از عضویت و عدم عضویت دانشجویان را به درستی پیش بینی کردند. بر همین اساس، پیشنهاد شد با توجه به وجود فرصت هایی (همچون حضور استادان به عنوان کادر مدیریت و مشاوره، وجود زمین های زراعی و سیستم های آبیاری جدید) در دانشکد ه های کشاورزی، سیاست گذاران و مسئولان ذی ربط زمینۀ فعالیت دانشجویان در قالب تعاونی های دانشجویی را فراهم کنند.