زهرا منصورجوزان

هدف این پژوهش بررسی تأثیر فعالیت بدنی و آموزش روش آرام سازی پیشرونده عضلانی بر سطح اضطراب و استرس ادراک شده در بیماران مبتلا به کووید-19 بود. روش پژوهش نیمه آزمایشی بود. با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 48 بیمار مبتلا به کووید-19 از بین مراجعه کنندگان به پایگاه 16 ساعته تشخیص کرونا کووید-19 در ناحیه چهار مشهد انتخاب شدند. با غربالگری بر اساس پرسش نامه فعالیت بدنی بک در 4 گروه (2 آزمایش و 2 گروه گواه) قرار گرفتند. گروه های تمرینی به مدت 6 هفته به تمرین آرام سازی پیشرونده عضلانی پرداختند. تمامی شرکت کننده ها در مراحل پیش آزمون و پس آزمون پرسش نامه استرس- اضطراب- افسردگی DASS-21 را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس با طرح آمیخته تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد تأثیر روش آرام سازی بر کاهش استرس افراد مبتلا به کووید-19 معنادار بود ( 05/0> p). همچنین یافته ها نشان داد اثر تمرین آرام سازی پیشرونده عضلانی در گروه مبتلا و فعال بیشتر از گروه مبتلا و غیر فعال بود ( 05/0> p). یافته ها نشان داد تأثیر روش تمرین آرام سازی بر اضطراب افراد مبتلا در گروه های مبتلا به کووید-19 معنادار نیست ( 05/0< p ). نتیجه این که روش آرام سازی پیشرونده عضلانی می تواند به عنوان روشی غیر دارویی در کاهش استرس درک شده ناشی از بیماری کووید-19 مؤثر باشد. روش آرام سازی روشی بی خطر، مطمئن، کم عارضه و کم هزینه است و در کنار روش های دارویی و سایر مداخلات می تواند در کاهش استرس، ترس و اضطراب ناشی از بیماری کووید-19 مؤثر باشد.

فعالیت های بدنی در دوران بارداری آثار مثبت متعددی برای مادر، جنین و طفل همراه دارند، اما درمورد نتایج آن از نظر پیامد هایی که در کودکان دارد، ابهام هایی وجود دارد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی تأثیر تمرین های هوازی، مقاومتی وترکیبی در دوران بارداری مادر بر رشد مهارت های حرکتی ظریف و درشت کودکان 12 ماهه بود. روش پژوهش، نیمه تجربی با طرح پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه گیری، هدفمند و شامل 60 نفر از زنان باردار سالم در دوره سه ماهه دوم باداری بود که داوطلبانه در مطالعه شرکت کردند. نمونه ها به طور تصادفی به چهار گروه 15 نفری شامل تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، تمرین ترکیبی و کنترل تقسیم شدند. گروه های تمرینی به مدت هشت هفته در قالب 24 جلسه 60 دقیقه ای طبق برنامه مربوطه تمرین کردند. پس از زایمان، کودکان در 12 ماهگی توسط آزمون پی بادی-نسخه دوم سنجش شدند. تجزیه وتحلیل داده ها ازطریق آزمون آنوا و آزمون تعقیبی ال.اس.دی. و نرم افزار اس.پی.اس.اس. نسخه 22 انجام شد.یافته ها نشان داد که بین مهارت های حرکتی کودکان 12 ماهه ای که مادران آن ها تمرین بدنی داشتند، با گروه کنترل تفاوت معناداری وجود داشت؛ به گونه ای که گروه تمرین هوازی بهترین عملکرد را داشتند.

هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی تأثیر یک دوره برنامه تمرینی اسب درمانی بر برخی شاخص های روانشناختی و عملکرد حسی_ حرکتی در کودکان پرخاشگر بود. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و از حیث شیوه علی و مقایسه ای بود. 20 کودک پرخاشگر 4 تا 6 ساله ( به شیوه ی نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند)، شرکت کنندگان به دو گروه آزمایش و کنترل تقسیم شده و به تصادف در هر گروه 10 نفر گمارده شدند. ابزارهای مورد استفاده شامل آزمون عصب‐ روانشناختی کانرز، پرسشنامه پرخاشگری در کودکان پیش دبستانی، مقیاس اضطراب کودک اسسپنس برای والدین بود. پروتکل به مدت شانزده هفته و هر هفته دو جلسه دو ساعتی انجام پذیرفت. پس از مداخله دو گروه با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس مقایسه شد. یافته های پژوهش نشان داد یک دوره برنامه تمرینی اسب درمانی بر شاخص های روانشناختی و عملکرد حسی- حرکتی کودکان پرخاشگر تاثیر دارد (01/0 P <) . استفاده از پروتکل اسب درمانی بر بهبود روند درمان پرخاشگری و عوامل روانی همراه با آن از قبیل اختلال توجه و اضطراب مؤثر است (05/0 P >). بر مبنای این یافته، سطح توجه نیز پس از دوره درمان بهبود را نشان می دهد. به نظر می رسد اسب درمانی می تواند باعث بهبود توجه و کاهش پرخاشگری در کودکان شود، توصیه می شود روان درمانگران از این تمرینات در کنار سایر مداخات درمانی کودکان، جهت بهبود توجه و کاهش پرخاشگری استفاده نمایند.

هدف اصلی مطالعه حاضر مقایسه عملکرد توانایی های شناختی و عوامل روانی ورزشکاران و غیرورزشکاران سالم و مبتلا به ویروس کرونا (کووید ۱۹) بود. جامعه آماری پژوهش حاضر را تمامی ورزشکاران و غیر ورزشکاران شهرستان مشهد تشکیل دادند. از این جامعه، تعداد 60 نفر از افراد ورزشکار و 60 نفر از افراد غیر ورزشکار در دامنه سنی 20 تا 40 سال به صورت در دسترس و هدفمند به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. ملاک تشخیص بیماری کرونا تست مثبت پی سی ار بود. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه مشخصات فردی، پرسشنامه توانایی های شناختی نجاتی (1392) و پرسشنامهDASS-21 استفاده شد. برای آزمون فرضیه ها از آزمون تحلیل واریانس چند متغیره در سطح معنی داری کمتر از 5 صدم استفاده شد. . یافته ها نشان داد؛ بین عملکرد توانایی های شناختی و عوامل روانی ورزشکاران و غیرورزشکاران سالم و مبتلا به ویروس کرونا (کووید 19) تفاوت معنی داری وجود دارد. در شاخص توانایی های شناختی نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که گروه غیر ورزشکار مبتلا به کرونا بطور معنی داری نمرات پایین تری نسبت به سه گروه دیگر کسب کرده اند، در حالیکه بین سه گروه دیگر (ورزشکار مبتلا، ورزشکار غیر مبتلا و غیر ورزشکار غیر مبتلا) تفاوت معنی داری مشاهده نشد. همچنین در شاخص عوامل روانی (افسردگی، اضطراب و استرس) نتایج آزمون تعقیبی نشان داد که گروه غیر ورزشکار مبتلا به کرونا بطور معنی داری نمرات بالاتری نسبت به سه گروه دیگر کسب کرده-اند، در حالیکه بین سه گروه دیگر (ورزشکار مبتلا، ورزشکار غیر مبتلا و غیر ورزشکار غیر مبتلا) تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

هدف از انجام پژوهش حاضر مقایسه ضربه مینی گلف در بازیکنان مبتدی و ماهر و تجزیه و تحلیل کینماتیکی آن بود. تحقیق حاضر از نوع کاربردی و نیمه تجربی وطرح تحقیق از نوع تحقیقات علی – مقایسه ای بود. جامعه ی آماری این تحقیق کلیهی بازیکنان مینی گلف مبتدی وماهر در شهر مشهد بودند.شرکت کنندگان با توجه به محدودیتهای موجود در زمینه ی پردازش داده ها 12 نفر در نظر گرفته شده بودکه در دو گروه 6نفری (مبتدی و ماهر) قرار داده شدند. در این پژوهش از دستگاه آنالیز حرکت که شامل 8دوربین با فرکانس 250 هرتز بود،استفاده شد. برای پردازش اطلاعات ابتدا بخش مورد نیاز از اطلاعات کینماتیک استخراج شد. پس از جمع آوری داده ها ، داده های بدست آمده توسط آزمون تی مستقل و نرم افزارهای Excel ، Spss مورد تجزیه وتحلیل قرا گرفت. نتایج تحقیق حاضر نشان داد تنها بین زاویه ی زانو و حداکثر سرعت خطی پاتر در دو گروه مبتدی و ماهر اختلاف معناداری وجود داشت (05/0≥p) و در سایر متغیرها بین دو گروه اختلاف معناداری وجود نداشت (05/0≤p). بنابراین تنها در متغیرهای محدودی بین بازیکنان ماهر و مبتدی تفاوت وجود داشت اما زمانی که به مقدار میانگین مراجعه شد باز هم تفاوت چشمگیری مشاهده شد. به نظر می رسد برای دستیابی به الگوی مناسب برای بازیکنان مبتدی و آموزش و تمرین بازیکنان ماهر باید شکل الگو به بازیکنان ماهر نزدیک باشد.