لاله شفیعی

این پژوهش با هدف بررسی اثر نوع دوستی بر نوآوری سازمانی با تبیین نقش میانجی تعلق خاطر کاری در کارکنان دانشگاه علوم پزشکی شیراز  به شیوه کمی انجام شده است. روش پژوهش، توصیفی- همبستگی است. نمونه آماری شامل 132 نفر از جمعیت آماری 630 نفری کارکنان و مدیران دانشگاه مذکور که به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده های پژوهش، دو پرسشنامه و یک مقیاس بود که پس از سنجش  و تأیید روایی و پایایی آنها مورد استفاده قرار گرفت. تحلیل نتایج داده های آماری پژوهش نشان داد که میانگین نوع دوستی کارکنان از حد کفایت مطلوب بالاتر است و تعلق خاطر کاری در کارکنان از حد کفایت قابل قبول بالاتر است. نوآوری سازمانی از حد کفایت قابل قبول پائین تر است. همچنین بر اساس یافته ها بین سه متغیر اصلی پژوهش همبستگی وجود دارد. متغیر تعلق خاطر کاری 47 درصد واریانس نوآوری را تبیین می کند و متغیر نوع دوستی 11 درصد واریانس تعلق خاطر کاری را تبیین می کند، ولی متغیر نوع دوستی به صورت مستقیم بر متغیر نوآوری اثرگذار نبوده و نوع دوستی به واسطه تعلق خاطر کاری، نوآوری سازمانی را پیش بینی می کند.

هدف کلی، بررسی رابطه بین سبک تدریس مدرسان و توسعه مهارت های سطوح برتر تفکر فراگیران بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی و جامعه آماری شامل 30% از مؤسسات آموزشی از کل کشور تعیین گشت. با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای ساده کلیه مدرسان و با روش نمونه گیری تصادفی ساده 5 نفر از فراگیران هر مدرس برگزیده شدند. نمونه آماری شامل 72 نفر از مدرسان و 360 نفر از فراگیران بود. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه سبک تدریس(گراشا ،ریچمن،1996) و مقیاس مهارت های سطوح برتر تفکر فراگیران(ذاکری،1392)بود. نتایج شامل: 1.بیشترین میانگین مربوط به سبک شخصی و پائین ترین مربوط به سبک تفویض کننده می باشد. 2. مهارت های سطوح برتر تفکر فراگیران در چهار بعد از حد کفایت قابل قبول بالاتر و از حد کفایت مطلوب پائین تر می باشد. 3. بین انواع سبک تدریس و مهارت های سطوح برتر تفکر رابطه معنا دار وجود دارد. 4. بیشترین قدرت تبیین مربوط به سبک تدریس تفویض کننده و پیش بینی کننده مثبت و معنا دار مهارت های سطوح برتر تفکر می باشد، و سبک تدریس متخصص پیش بینی کننده معنا دار مهارت های سطوح برتر تفکر نمی باشد.واژگان کلیدی: سبک تدریس ، مهارت های سطوح برتر تفکر