یاسمن چوب ساز

زبان اشاره ایرانی، زبان اشاره ی جامعه ی ناشنوای ایران است. این زبان دارای گونه های متفاوتی است. در بعضی استان ها این تفاوت گونه بیشتر و در بعضی دیگر کمتر است. گونه ی کرمانشاهی زبان اشاره ایرانی تا کنون مورد مطالعه قرار نگرفته است. مطالعه ی حاضر مستخرج از یک پروژه ی مستند سازی زبان اشاره ایرانی بود که با حمایت موسسه ی مستندسازی زبان های در معرض خطر انجام شد. تعداد ناشنوایان شرکت کننده در این مطالعه 54 نفر بود. در طول جلسات، از شرکت کنندگان خواسته میشد که حروف الفبای دستی را تولید کنند، کلماتی را هجی دستی کنند، داستان فیلم کوتاهی را برای یکدیگر بازگو کنند و گفتگوهای هدایت شده داشته باشند. نتایج این پژوهش نشان داد که به طور کلی گونه ی کرمانشاهی زبان اشاره ی ایرانی برای ناشنوایان مناطق دیگر ایران به راحتی قابل درک است و تفاوت این گونه به حدی نیست که مانع ارتباط متقابل شود. با این حال پس از این پژوهش به تفاوت-های جزئی میان گونه های رایج زبان اشاره ایرانی که تا کنون مطالعه شده اند و گونه رایج در کرمانشاه پی بُردیم.

اصطلاح مشخص­بودگی معمولاً برای اشاره به گروه­هــای اسمـی به کار می­رود. در این مقاله بر پایه تعریف اِنک (1991) و کریمی (1999, 2003) از مشخص­بودگی، تکواژ «ægæ» را در انتهای برخی اسم­های موجود در جایگاه های مختلف نحوی به عنوان علامت ساختواژی مشخص­بودگی در کردی کرمانشاهی بررسی کرده ایم و با استفاده از شواهد و داده­هایی مانند حـضور اجباری تکواژ مذکور، نه تنها در برخی از گروه­های اسمی معرفه، بلکه در بعضی از گروه­های اسمی نکره نشان داده­ایم که برخلاف نظر ادموندز (1955)، مکنزی (1961)، یارمرادی (1384) و بهادر (1390) این تکواژ در کردی کرمانشاهی نشانگر مشخص­بودگی است، نه معرفگی. در پایان، کردی کرمانشاهی را در تقسیم­بندی لاینز از زبان­ها (1999)، از ­نظر داشتن علامت­های معرفگی و نکرگی، جزو زبان­هایی قرار دادیم که تنها نشانه نکره دارند. با توجه به اینکه در دستور زایشی یکی از اصول بنیادین این است که آن بخش از دانش زبانی که در ذهن سخنگویان یک زبان قرار دارد یکسان است، داده ها از سخنان نگارندگان به عنوان سخنگویان بومی این زبان جمع­آوری و با استفاده از روش استدلالی بررسی شده اند. چارچوب نظری استفاده شده در این تحقیق، نظریات انک (1991) و کریمی (1999) در خصوص مشخص­بودگی است.