نسیم استکی آزاد

هدف پژوهش حاضر بررسی ارتباط بین میزان آگاهی و گرایش به عرفان اسلامی و عرفان های کاذب با هویت یافتگی در دانشجویان است. روش این پژوهش پیمایشی و از نوع همبستگی است. جامعه آماری این تحقیق کلیه دانشجویان مشغول به تحصیل در سال تحصیلی 1390-1391در دانشگاه های اصفهان، صنعتی و پیام نور استان اصفهان هستند. روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای و حجم نمونه 200 نفردانشجوی دختر و پسر است. ابزار جمع آوری اطلاعات چهار پرسشنامه و واحد تحلیل فرد است. تحلیل نتایج نشان داد که بین سن، گرایش به عرفان حقیقی و آگاهی از عرفان با نمره هویت یافتگی؛ همبستگی مثبت معناداری وجود دارد. میزان گرایش دانشجویان به عرفان حقیقی بیشتر از عرفان های کاذب بوده و میزان شناخت دانشجویان پسر از کتاب های عرفان حقیقی و کاذب بیشتر از دختران بود. بین میزان گرایش دانشجویان دختر و پسر نسبت به عرفان حقیقی تفاوت معناداری وجود نداشت.

هدف پژوهش حاضر، مقایسه شیوه های مقابله با فشار روانی مادران کودکان عقب مانده ذهنی، فلج مغزی و عادی است. روش این پژوهش علّی- مقایسه ای بود. به منظور انجام پژوهش 90 نفر از مادران کودکان عقب مانده ذهنی، فلج مغزی و عادی (هر گروه 30 نفر) به روش نمونه گیری تصادفی ساده انتخاب شدند. ابزار پژوهش مقیاس سنجش شیوه های مقابله با فشار روانی راجر بود. داده های حاصل از پژوهش به شیوه آماری تحلیل واریانس تجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد، بین شیوه های مقابله با فشار روانی مادران کودکان عقب مانده ذهنی، فلج مغزی و عادی تفاوت معناداری وجود دارد (001/0> P ). مادران کودکان عقب مانده ذهنی نسبت به دو گروه دیگر از شیوه های منفی و ناکارآمد مقابله با فشار روانی به میزان بیشتری استفاده می کنند. این مادران با به کار بردن شیوه های منفی و ناکارآمد، فشار روانی را در خود افزایش می دهند. مادران کودکان عقب مانده ذهنی از شیوه های مرور هیجانی (نشخوار ذهنی)، بازداری هیجانی، مقابله ی انفصالی و مقابله اجتنابی، مادران کودکان فلج مغزی از شیوه موفقیت گرایی سمی و مادران کودکان عادی از شیوه های کنترل شخصی و انعطاف پذیری (که شیوه های مثبت و کارآمد است) به میزان بیشتری استفاده می کنند.

هدف : پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی برنامه آموزشی کاهش زورگویی مبتنی بر روش الویز بر میزان رفتارهای زورگویی پسران دبستانی انجام شد. روش : پژوهش تجربی حاضر با طرح پیش آزمون- پس آزمون و پی گیری شش ماهه با دو گروه آزمایش و کنترل اجرا شد. به روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای ابتدا از نواحی شش گانه آموزش و پرورش شهر اصفهان، یک ناحیه آموزشی و سپس از این ناحیه، چهار دبستان پسرانه به صورت تصادفی انتخاب شد. با اجرای جامعه سنجی روی تمامی دانش آموزان پایه های دوم و چهارم این دبستان ها، 40 پسر زورگو از میان دانش آموزانی که بیشترین انتخاب را به عنوان زورگو داشتند، به صورت تصادفی انتخاب و در دو گروه آزمایش و کنترل قرار داده شدند. برنامه آموزشی کاهش زورگویی مبتنی بر روش الویز برای گروه آزمایش در 10 جلسه 60دقیقه ای به صورت دوبار در هفته، ارایه شد. برای گردآوری داده ها از جامعه سنجی ( So ) و پرسش نامه روابط همسالان ( PRQ ) استفاده شد. یافته ها به روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری (مانکووا) تحلیل شدند. یافته ها : یافته ها نشان داد برنامه آموزشی کاهش زورگویی مبتنی بر روش الویز باعث کاهش رفتارهای زورگویی و قربانی در گروه آزمایش در مراحل پس آزمون و پی گیری شد (0001/0 p< ). هم چنین میزان رفتارهای پسندیده اجتماعی در گروه آزمایش در مراحل پس آزمون و پی گیری افزایش یافت (0001/0 p< ). نتیجه گیری : کاربرد برنامه آموزشی کاهش زورگویی مبتنی بر روش الویز می تواند مشکلات مربوط به رفتارهای زورگویی را در مدارس کم کند.