ساره شاه حیدری

تعادل از اجزای کلیدی مهارت های حرکتی برای حفظ پاسچر و اجرای مهارت های ورزشی پیچیده است. هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تعادل ایستا، پویا در ورزشکاران چهار رشته ورزشی شامل ژیمناستیک، فوتبال، بسکتبال و شنا و یک گروه افراد غیرورزشکار بود. 40 زن ورزشکار با 5 سال سابقه ورزشی (10 ژیمناستیک با میانگین سن 31/0± 50/14 سال، قد 75/7± 20/155 سانتی متر و وزن 91/3±70/49 کیلوگرم، 10 فوتبالیست با میانگین سن 47/1 ±80/22 سال، قد 12/5 ±60/160 سانتی متر، وزن 87/4 ±95/52 کیلوگرم، 10 بسکتبالیست با میانگین سن 7/10 ±60/21 سال، قد 75/6 5/165 سانتی متر و وزن 27/6±43/57 کیلوگرم و 10 شناگر با میانگین سن 63/1± 3/23 سال، قد 46/5 ±5/163 سانتی متر و وزن 42/4± 50/55 کیلوگرم) و 10 زن غیرورزشکار (با میانگین سن 94/0± 7/23 سال، قد 27/3± 4/161 سانتی متر و وزن 54/3± 6/54 کیلوگرم) در این تحقیق شرکت کردند. برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون های بس و ستاره استفاده شد. داده ها پس از بررسی توصیفی با استفاده از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) در سطح 05/0 ≥P تجزیه و تحلیل آماری شدند. تحلیل داده ها نشان داد در آزمون تعادل ایستا، خطا به طور معنی داری در ژیمناست ها در مقایسه با افراد غیرورزشکار و شناگران و در فوتبالیست ها در مقایسه با شناگران کمتر است (05/0 P) و در آزمون تعادل پویا طول رسش به طور معنی داری در ژیمناست ها در مقایسه با افراد غیرورزشکار و بسکتبالیست ها و در فوتبالیست ها در مقایسه با افراد غیرورزشکار بیشتر است (05/0 P). نتایج تحقیق حاکی از آن بود که شناگران تعادل ایستای کمتر و بسکتبالیست ها تعادل پویای کمتری در مقایسه با دو گروه ورزشی دیگر دارند که ممکن است یک عامل پیش بین برای اسپرین های مچ پا در آینده باشد. بنابراین به مربیان و پزشکیاران ورزشی پیشنهاد می شود برنامه های غربالگری (screening) منظم را با استفاده از آزمون های تعادلی بس و ستاره انجام دهند و تعادل ورزشکاران را ارزیابی و افرادی را که به ضعف تعادل دچارند شناسایی کنند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی ارتباط کایفوزیس و لوردوزیس با تعادل در دانش آموزان با هایپرکایفوزیس، هایپرلوردوزیس، هایپوکایفوزیس و هایپولوردوزیس و مقایسة تعادل در دو گروه هایپرکایفوزیس و هایپوکایفوزیس و دو گروه هایپرلوردوزیس و هایپولوردوزیس بود. به این منظور 350 دانش آموز به طور داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند. انحنای ستون فقرات آزمودنی ها به وسیلة اسپاینال ماوس ارزیابی شد. از این تعداد، 20 فرد دارای هایپرکایفوزیس (با میانگین سنی 80/0±7/12 سال، وزن 01/1±50 کیلوگرم، قد 09/0± 156 سانتی متر)، 20 فرد دارای هایپوکایفوزیس (با میانگین سنی 89/0±2/12 سال، وزن 11/1±45 کیلوگرم، قد 11/0±149 سانتی متر)، 20 فرد دارای هایپولوردوزیس (با میانگین سنی 96/0±75/12 سال، وزن 17/1±75/50 کیلوگرم، قد 11/0±151 سانتی متر) و 20 فرد دارای هایپولوردوزیس (با میانگین سنی 91/0±1/12 سال، وزن 02/1±48 کیلوگرم، قد 10/0±153 سانتی متر) به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. برای ارزیابی تعادل ایستا، پویا و انحناهای ستون فقرات، به ترتیب از آزمون تعادلی لک لک، آزمون تعادلی ستاره و اسپاینال ماوس استفاده شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از آزمون آماری همبستگی پیرسون و t مستقل استفاده شد (05/0 ≥ P). نتایج نشان داد ارتباط منفی و معنی داری بین ناهنجاری کایفوزیس با تعادل ایستا و پویا وجود دارد (05/0 P≤). همچنین تعادل ایستا و پویا به طور معنی داری در افراد هایپرکایفوزیس نسبت به هایپوکایفوزیس کمتر است. بین لوردوزیس و تعادل ایستا و پویا و همچنین بین تعادل ایستا و پویا در دو گروه هایپر و هایپولوردوزیس، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0 P>). به نظر می رسد لازم است مربیان ورزش مدارس و تیم های ورزشی با بررسی های دوره ای، افراد با این نوع ناهنجاری و به وی ژه هایپرکایفوزیس را به عنوان افراد مستعد آسیب به علت کاهش تعادل، برای برنامه های پیشگیرانه بیشتر مورد توجه قرار دهند.

میزان آسیب های ناحیه کمری 10 تا 15 درصد همه آسیب های ورزشکاران را شامل می شود. طراحی برنامه تمرینی جهت پیشگیری یا توانبخشی کمردرد بدون دانستن اختلافات موجود در کینماتیک و فشارهای وارده بر ستون مهره در تکنیک های ورزشی و نیز ویژگی های جسمانی مرتبط با کمردرد مشکل می باشد. هدف از تحقیق حاضر مقایسه قدرت، استقامت و دامنه حرکتی ستون فقرات کمری ورزشکاران با و بدون کمردرد بود.15 مرد ورزشکار بدون سابقه کمردرد برحسب سن و میزان ناتوانی با 15 مرد ورزشکار با سابقه کمردرد غیراختصاصی همسان سازی شدند. میانگین سن، قد و وزن در گروه بدون سابقه کمردرد به ترتیب 7/3±35/21 سال، 44/8±177 سانتیمتر و 3/6±8/72 کیلوگرم و در گروه با سابقه کمردرد 34/2±8/21 سال، 38/6±6/173 سانتیمتر و 18/8±65/70 کیلوگرم بود که به طور داوطلبانه دراین تحقیق شرکت نمودند. برای تعیین میزان ناتوانی و شدت کمردرد از پرسش نامه های اسوستری و کیوبک، برای ارزیابی دامنه حرکتی کمر از دستگاه اسپاینال موس، برای ارزیابی قدرت عضلانی عضلات کمری از نیروسنج دستی نیکلاس و از آزمون های استقامت ایتو برای اندازه گیری استقامت عضلانی کمری استفاده شد. ورزشکاران با سابقه کمردرد بطور معنی داری میزان استقامت عضلات اکستنسور تنه کمتری (016/0=P) و دامنه حرکتی اکستنشن کمری کمتر (05/0=P) در مقایسه با گروه دیگر نشان دادند. اختلاف معنی داری برای استقامت فلکسورهای کمر، قدرت عضلانی فلکسورها و اکستنسورهای کمر و دامنه حرکتی فلکشن کمری بین دو گروه یافت نشد(05/0<p). اگر چه تفاوت یافت شده در این تحقیق نمی تواند به عنوان علت یا پیامد آسیب های کمر در ورزشکاران مشخص شود، اما می تواند درمانگران ورزشی را قادر سازد تا بر اساس این یافته ها، برنامه تمرینی مناسب تری برای ورزشکاران جهت پیشگیری یا توانبخشی کمردرد طراحی کنند.

هدف از تحقیق حاضر، مقایسه تعادل ایستا و پویای پای برتر و غیربرتر در میان ورزشکاران چهار رشته مختلف ورزشی شامل فوتبال، ژیمناستیک، شنا و بسکتبال بود. در این تحقیق، 40 زن ورزشکار با 5 سال سابقه ورزشی (10 ژیمناست با میانگین سنی 31 /0±50 /14سال، قد 75 /7±20 /155 سانتی متر، وزن 91 /3±70 /49 کیلوگرم، 10 فوتبالیست با میانگین سنی 47 /1 ±80 /22 سال، قد 12 /5 ±60 /160 سانتی متر، وزن 87 /4 ±95 /52 کیلوگرم، 10 بسکتبالیست با میانگین سنی 07 /1 ±60 /21 سال، قد 75 /6± 5 /165 سانتی متر، وزن 27 /6±43 /57 کیلوگرم و 10 شناگر با میانگین سنی 63 /1± 3 /23 سال، قد 46 /5± 5 /163 سانتی متر، وزن 42 /4± 50 /55 کیلوگرم) شرکت کردند. برای ارزیابی تعادل ایستا و پویا به ترتیب از آزمون های بس و ستاره استفاده شد. داده ها پس از بررسی توصیفی با استفاده از آزمون t همبسته در سطح 05 /0 ≥P تجزیه و تحلیل آماری شد. تحلیل داده ها نشان داد تفاوت معنی داری بین تعادل ایستای پای برتر و غیربرتر و همچنین بین تعادل پویای پای برتر و غیربرتر هیچ یک از گروه ها وجود ندارد (05 /0

هدف پژوهش حاضر مقایسه قدرت ایزومتریک عضلات و دامنه حرکتی اندام تحتانی در ورزشکاران دختر با و بدون ولگوس داینامیک زانوست. بدین منظور 48 ورزشکار دختر سالم 18-15 ساله در دو گروه افراد دارای ولگوس داینامیک زانو حین حرکت اسکات که با بالا بردن پاشنه ولگوس آنها اصلاح می شد (24 نفر) و افراد بدون ولگوس داینامیک زانو (24 نفر به عنوان گروه کنترل) و بدون سابقه آسیب دیدگی در گذشته، قرار گرفتند. حداکثر قدرت ایزومتریک با استفاده از داینامومتر دستی برحسب کیلوگرم و دامنه حرکتی فعال با استفاده از گونیامتر استاندارد پلاستیکی و برحسب درجه ارزیابی شد. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از آزمون t مستقل و MANOVA (با سطح معنا داری 05/0P≤) انجام گرفت. نتایج نشان داد در گروه دارای نقص ولگوس داینامیک زانو به طور معنا داری میانگین دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا ( با زانوی راست ) (F 1,46=5.503, P=0.023)، قدرت ایزومتریک پلنتارفلکشن مچ پا (F 1,46=4.187, P=0.046 ) نسبت به گروه کنترل کمتر است و در سایر متغیرها تفاوت معنا داری بین دو گروه مشاهده نشد. در پژوهش حاضر افراد گروه ولگوس داینامیک زانو دارای عضلات سفت و ضعیف لترال و مدیال گستروکنمیوس بودند. با توجه به نتایج پژوهش حاضر، کاهش دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا، به عنوان عامل مؤثری در تغییر الگوی حرکتی اندام تحتانی و در نتیجه یک ریسک فاکتور برای آسیب های زانو باید مورد توجه مربیان و پزشکان قرار گیرد.

هدف از تحقیق حاضر، بررسی رابطة بین شاخص های آنتروپومتریک با عملکرد سرعتی (شنای آزاد 50 متر) شناگران دختر نخبه بود. به این منظور 50 نفر از دختران شرکت کننده در مسابقات قهرمانی بانوان کشور سال 88 (با میانگین سنی 12 /1±92 /15 سال، قد 69 /6±75 /164 سانتی متر و وزن 10 /4±50 /51 کیلوگرم) به عنوان نمونه در نظر گرفته شدند. ویژگی های آنتروپومتریک شناگران شامل قد، وزن، عرض شانه، عرض سینه، عمق سینه ، عرض لگن، عرض کف پا، عرض کف دست، دور سینه، دور کمر، دور باسن، دور ران، دور ساق، دور بازو، دور ساعد ، طول ران، طول ساق، طول کف پا، طول بازو، طول ساعد، طول کف دست و قدرت گریپ دست آنها ارزیابی شد. از آزمون همبستگی پیرسون برای تجزیه و تحلیل یافته ها استفاده شد (05 /0≥ P) . نتایج نشان داد ارتباط منفی و معنی داری بین رکورد شناگران با قد و طول بازو وجود دارد. به نظر می رسد شناگران دارای قد و طول بازوی بلندتر عملکرد سرعتی بهتری دارند. مربیان شنا می توانند برای استعدادیابی در شنای آزاد 50 متر از این نتایج سود جویند.

ولگوس داینامیک زانو حین کاهش شتاب و فرود در فعالیت های ورزشی می تواند عامل بسیاری از آسیب های حاد و مزمن زانو در زنان ورزشکار باشد. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر سه هفته تمرین عصبی عضلانی و ماندگاری آن پس از سه ماه بر الگوی حرکتی فرود پرش در دانش آموزان دختر فعال 18-15 ساله دارای ولگوس داینامیک زانو بود. بدین منظور با استفاده از تست اسکات دوپا داوطلبان شرکت در پژوهش غربالگری شدند و در نهایت 24 نفر دارای ولگوس داینامیک زانو (12 نفرگروه تمرین و 12 نفر گروه کنترل) به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. زاویه ولگوس و فلکشن زانو با روش ارزیابی دوبعدی با استفاده از دو عدد دوربین ویدئویی کاسیو ساخت ژاپن، مدل CASIO-Ex-F1، قبل و بلافاصله پس از اعمال برنامه تمرینی در دو گروه کنترل و تمرین و مجدداً زاویه ولگوس زانو سه ماه بعد حین اجرای تست فرود پرش محاسبه شد. برای مقایسه زاویه فلکشن و ولگوس داینامیک زانو قبل و بلافاصله بعد و سه ماه پس از اعمال برنامه تمرینی در گروه کنترل و تمرین از آزمون آماری Repeated measures و در صورت معنا داری از آزمون t مستقل و t همبسته برای تشخیص تفاوت های بین گروهی و درون گروهی استفاده شد. نتایج نشان داد میانگین زاویه ولگوس زانو در گروه تمرین پس از اعمال مداخله تمرینی کاهش یافته و این اختلاف معنا دار است (001/0=P) همچنین میانگین زاویه فلکشن زانو گروه تمرین افزایش معنا داری یافته است (04/0=P). همچنین نتایج آزمون t زوجی برای مقایسه زاویه ولگوس زانو در گروه تمرین پس از اتمام پروتکل و سه ماه پس از آن افزایش معنا داری را در این متغیر نشان داد (05/0=P). نتایج پژوهش حاضر نشان داد اگرچه مداخله تمرینی عصبی عضلانی سه هفته ای موجب بهبود الگوی حرکتی فرود پرش در دانش آموزان دختر فعال می شود، میزان ماندگاری اثر این تمرینات پس از سه ماه کاهش می یابد.