کمال موسوی

هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر سبک های رهبری فرماندهان بر اثربخشی فعالیت پایگاه های مقاومت شهرستان برخوار می باشد. روش تحقیق از نوع «توصیفی- پیمایشی» و به روش میدانی انجام شده است. جامعه آماری این پژوهش، بسیجیان مرتبط با پایگاه های مقاومت شهرستان برخوار می باشند که شامل فرماندهان و مدیران پایگاه و فرماندهان و مدیران حوزه های مقاومت و سایر بسیجیان شامل 2369 نفر می باشد. نمونه گیری به روش خوشه ای و از هر پایگاه 10 نفر در نظر گرفته شده و درمجموع 494 نمونه جهت انجام پژوهش مورد تجزیه وتحلیل قرارگرفته است. ابزار اندازه گیری تحقیق پرسشنامه استاندارد سبک رهبری و پرسشنامه محقق ساخته اثربخشی پایگاه های مقاومت می باشد. روایی پرسشنامه ها از طریق اساتید دانشگاه و متخصصین تائید شده و پایایی پرسش نامه اثربخشی نیز از طریق آلفای کرونباخ با مقدار 95/0 مورد تائید قرار گرفت. تجزیه وتحلیل داده ها به وسیله نرم افزار SPSS، آزمون های کولموگروف اسمیرنف، ضریب همبستگی اسپیرمن و تحلیل رگرسیون صورت گرفته است. در بین سبک های بررسی شده، تأثیر سبک های رهبری دلسوزانه و مشاوره ای و مشارکتی بر اثربخشی معنادار و مثبت و سبک آمرانه معنادار و منفی می باشند. در نتایج به دست آمده از این تحقیق مشخص شد بالاترین میزان اثربخشی در بین پایگاه ها مربوط به پایگاه هایی است که از سبک رهبری مشارکتی استفاده نمایند.