کریستوفر لاش، مورخ امریکایی، کتاب بسیار معروفی دارد با عنوان فرهنگ خودشیفتگی که یکی از پرفروش ترین کتاب ها در حوزه علوم انسانی و مباحث فرهنگی بوده است و، از زمان نخستین چاپ آن در سال 1979 تا کنون، ناشرانی گوناگون آن را بارها تجدید چاپ کرده اند. این کتاب کاوشی است در خصوص ابعاد روان شناختی تحولاتی که در ساختار فرهنگی جامعه امریکا در عصر جدید صورت گرفته است و نویسنده آن می کوشد تا بیانی متفاوت از تاریخ معاصر امریکا به دست دهد. با این توصیف موجز، چه بسا تصور عامه خوانندگان آن باشد که مولف، به روش معمول مورخان، با استناد به واقعیات تاریخی (رویدادهای ثبت شده و انکار ناشدنی واقعی) یا با بحث درباره اسناد و شواهد عینی بر نهادهای خود را اثبات کرده است. البته این تصور کاملا طبیعی و منطبق با پنداشت های معمول ما درباره کار مورخان است، اما خواندن این کتاب ما را با متنی بر خلاف این پندار روبه رو می کند. واقع امر این است که کریستوفر لاش، برای معلوم ساختن ویژگی های فرهنگی تاریخ معاصر امریکا، از ادبیات (آثار تراوش شده از تخیل نویسندگان) استفاده کرده است. آنچه مولف این کتاب برای اثبات دیدگاه خود درباره یک برهه تاریخی به آن استناد می کند رمان های جوزف هلر و نورمن میلر و فیلیپ رات و نیز فیلم های وودی آلن است نه اسناد و شواهد و رویداد های تاریخی. به بیان دیگر در این کتاب، تاریخ براساس داستان برآمده از تخیل بیان شده است.
