رابطه وظیفه شناسی و پیشرفت تحصیلی ریاضی با میانجیگری هوش هیجانی: تعیین نقش تعدیلگر نیاز به خودمختاری (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
هدف این پژوهش بررسی رابطه وظیفه شناسی و پیشرفت تحصیلی ریاضی با میانجیگری هوش هیجانی و نقش تعدیلگری نیاز به خودمختاری بود. پژوهش حاضر از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری این پژوهش کلیه ی دانش آموزان دختر مقطع متوسطه اول منطقه 14 تهران در سال تحصیلی 1401_1400 بودند ( 8858 = N). از روش نمونه گیری داوطلبانه استفاده شد. همه آنها پرسشنامه پنج عاملی شخصیت نئو (1985)، هوش هیجانی شرینگ (1999)، خودمختاری گاردیا و همکاران (2000) و پرسشنامه پیشرفت تحصیلی فام و تیلور (1994) را تکمیل کردند. فرضیه ها با مدل تحلیل مسیر و تحلیل فرآیند شرطی آزمون شدند. یافته ها نشان داد که وظیفه شناسی بر هوش هیجانی و پیشرفت تحصیلی ریاضی اثر ساختاری مستقیم داشت. هوش هیجانی بر پیشرفت تحصیلی ریاضی اثر ساختاری مستقیم داشت. هوش هیجانی در رابطه بین وظیفه شناسی و پیشرفت ریاضی نقش میانجی ایفا می کرد. نقش تعدیلگر نیاز به خود مختاری در رابطه وظیفه شناسی با پیشرفت ریاضی تایید شد. بیشترین رابطه وظیفه شناسی با پیشرفت تحصیلی در سطوح پایین نیاز به خودمختاری بود با افزایش نیاز به خودمختاری رابطه وظیفه شناسی با پیشرفت ریاضی ضعیف تر می شد. در نتیجه پیشایندهای پیشرفت ریاضی روابط ساختاری پیچیده ای دارند. هوش هیجانی و خودمختاری به همراه وظیفه شناسی نقش موثری بر پیشرفت ریاضی ایفا می کردند. تلویحات کاربردی یافته ها مورد بحث قرار گرفت.The relationship between conscientiousness and math academic achievement with the mediation of emotional intelligence: determining the moderating role of need to autonomy
The purpose of this research was to investigate the relationship between conscientiousness and math academic achievement with the mediation of emotional intelligence and the moderating role of need to autonomy. The current research was correlational. The statistical population of this research was all the female students of the first secondary level in the 14th district of Tehran in the academic year of 2001-2001 (N = 8858). Voluntary sampling method was used. All of them completed Neo's five-factor personality questionnaire (1985), Schering's emotional intelligence (1999), Guardia et al.'s (2000) autonomy, and Pham and Taylor's (1994) academic achievement questionnaire. Hypotheses were tested with path analysis model and conditional process analysis. The findings showed that conscientiousness had a direct structural effect on emotional intelligence and academic achievement in mathematics. Emotional intelligence had a direct structural effect on math academic achievement. Emotional intelligence played a mediating role in the relationship between conscientiousness and math achievement. The moderating role of need to autonomy in the relationship between conscientiousness and math achievement was confirmed. The highest relationship between conscientiousness and academic achievement was at low levels of need to autonomy. As need to autonomy increased, the relationship between conscientiousness and mathematical achievement became weaker. As a result, the antecedents of mathematical progress have complex structural relationships. Emotional intelligence and autonomy along with conscientiousness played an effective role in math progress. The practical implications of the findings were discussed.
تبلیغات
