انسان در طول تاریخ در مواجهه با پدیده های طبیعی، تفاسیر گوناگونی ارائه داده است. در این تفاسیر تلاش شده تا به چرایی و عوامل شکل گیری مخاطره ها و رویدادها و سوانح و بحران های پیش آمده پاسخ داده شود. این عوامل را در یک تقسیم بندی کلی می توان در چهار گروه جای داد: الف) عوامل مرتبط با فرد انسانی، ب) عوامل مرتبط با جامعه انسانی، ج) عوامل و قوانین طبیعی و د) عوامل ماورءالطبیعی. جامعه ایرانی، رویکردهای مختلفی را نسبت به همه گیری کووید-19 اتخاذ کرد؛ به گونه ای که می توان هر سه لایه و رویکرد را با قوت و ضعف در جامعه ایران پی گرفت. مقاله حاضر به دنبال بررسی و خوانش ترکیب رویکردهای موجود به شیوع کرونا در ایران در دوران شیوع است. برای پاسخ به این مسئله از روش تحلیل ثانویه و از داده های موج سوم پیمایش نگرش مردم تهران به ویروس کرونا استفاده شده است. یافته ها نشان می دهد که نگاه مردم به شیوع کرونا، عمدتاً نگاه الهیاتی و تقدیرگرایانه نیست. بیشتر شهروندان تهرانی، عامل شیوع و گسترش کرونا را به عامل انسانی و نهادی نسبت داده اند؛ همچنین جامعه ایران در مواقع بحرانی، توان بالای تاب آوری را نشان می دهد و تمایل به تداوم دارد تا گسست.
