حکمرانی خوب و منتقدان آن: جستاری معرفت شناختی پیرامون سترونی گفتمان مخالفان حکمرانی خوب
آرشیو
چکیده
نظریه حکمرانی خوب از هنگام ظهور مدرنیته م تأخر با اقبال گسترده ای در جهان مواجه شده است؛ تا جایی که هم اکنون می توان گفت که به یک «پارادایم» بدل شده است؛ با این حال، حکمرانی منتقدین سرسختی نیز دارد. آن ها معمولاً نقد خود را از دو زاویه معرفت شناسی و روش شناسی مطرح می کنند. به باور آن ها، مهم ترین گزاره ها در فهم حکمرانی، مکان مندی و زمان مندی است؛ در واقع قبض و بسط حکمرانی در گرو «جغرافیای درک» آن است. تنها مردم یک کشور می توانند برای حکمرانی نسخه بنویسند و هیچ تجویزی از جانب نهادهای بین المللی، به ویژه بانک جهانی و صندوق بین المللی پول، بدون در نظر گرفتن شرایط بومی و تاریخی و اجتماعی جامعه، مفید نخواهد بود. این مقاله بر پایه منابع کتابخانه ای در زمینه حکمرانی و حکمرانی خوب تدوین و با استفاده از روش اسنادی انجام شده است. بر اساس یافته های پژوهش، نقدهای مختلف بر حکمرانی، از پست مدرنیسم و پساساختارگرایی تا نئومارکسیسم و تئوکراسی، جز دامن زدن به بحث های سترون و ایجاد اغتشاش مفهومی در مورد اصول حکمرانی و در نهایت مونتاژی باسمه ای تحت لوای بومی سازی، ثمر دیگری نداشته است. یک بدنه پژوهشی بسیار غنی و قدرتمند، حاکی از تأثیرگذاری مثبت حکمرانی بر توسعه و اصلاح نقاط ضعف نظام تدبیر/تصمیم گیری دولت ها است؛ اما در مقابل، ادبیات انتقادی حکمرانی عموماً در سطح بحث های محدود و عموماً شکاکانه باقی مانده است و در هدف اساسی آن، یعنی بازنگری و بازپیرایی تعریف حکمرانی، دستاورد خاصی نداشته است.Good Governance and its Critics: An Epistemological Inquiry about the Stereotyping of the Discourse of the Opponents of Good Governance
The concept of good governance has emerged as a dominant paradigm in contemporary global discourse, influencing policy agendas worldwide. However, it has faced significant criticism from various theoretical perspectives, including postmodernism, poststructuralism, neo-marxism, and theocratic thought. These critiques primarily challenge the epistemological and methodological foundations of the governance discourse, emphasizing the importance of context-specific understandings. Critics argue that effective governance solutions must be locally derived, reflecting the unique historical, social, and cultural conditions of each society. They contend that externally imposed prescriptions, particularly from international institutions like the World Bank and the International Monetary Fund, often fail to adequately consider these local realities. This paper, based on a comprehensive literature review of governance and good governance, examines the implications of these critical perspectives. While acknowledging the potential benefits of good governance principles for enhancing government performance and promoting development, the analysis suggests that critical engagements with the governance discourse have largely remained confined to limited and often skeptical debates. These debates, while generating valuable insights, have not yet resulted in a fundamental re-evaluation or revision of the core tenets of the governance paradigm.
تبلیغات
