روایت های شکست چالدران در تاریخ نویسی صفوی: انکار و به حاشیه رانی، خطای قزلباشان، پذیرش و مشروعیت بخشی به شاه آرمانی- شیعی (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
جنگ چالدران، رویدادی تأثیرگذار در هنگام بنیان گذاری و تثبیت دولت صفویه بود؛ چراکه به چهره ی شکست ناپذیر شاه، ضربه ی سهمگینی وارد ساخت و موجب تضعیف مشروعیت شاه اسماعیل شد. دشواری هضم این شکست، تاریخ نویسان هواخواه صفویان را به بازاندیشی در باب روایت جنگ چالدران واداشت. این مقاله با رویکرد توصیفی-تحلیلی در پی پاسخ به این پرسش است که منابع تاریخ نگاری عصر صفوی چگونه با این شکست مواجه شده اند؟ سنجش شیوه های بازنمایی جنگ چالدارن در تاریخ نویسی دوره ی شاه اسماعیل و پس از آن، دو الگو در طرح اندازی روایی تجربه ی این ناکامی را می نمایاند: نخست، در روایت کتاب های حبیب السیر و فتوحات شاهی، انکار و به حاشیه رانی شکست، رویکرد غالب است. کتاب فتوحات شاهی برای گریز از نشان دادن سیمای تلخ شکست، از خیر روایتش می گذرد. از سوی دیگر، خواندمیر شکست در جنگ چالدران را امری حاشیه ای می انگارد و از اساس تجربه ی آن را طرد و انکار می کند. دوم، در منابع تاریخی پس از مرگ شاه اسماعیل، هرچند تلخی ناکامی این نبرد پذیرفته می شود، با این حال، با توجه به اقتضائات زمانه و در راستای توجیه شکست خطاهای نیروهای قزلباش، برجسته می گردد؛ و روایت جنگ چالدران به گونه ای طرح اندازی می شود که ابهت شاه اسماعیل حفظ شود و خللی بر مبانی مشروعیت این حکومت وارد نشود.Narratives of the Chaldiran Defeat in Safavid Historiography: Denial and Marginalization, Qizilbash Errors, Acceptance, and the Legitimization of the Ideal Shi'a Shah
The Battle of Chaldiran was a pivotal event during the formation and consolidation of the Safavid state, as it dealt a heavy blow to the seemingly invincible image of Shah Ismail and significantly undermined his legitimacy. The shock of this defeat forced pro-Safavid historians to reconsider how the battle was represented in historical narratives. This article, through a descriptive-analytical approach, seeks to explore how historiographical sources of the Safavid era responded to this military failure. An examination of the representations of the Battle of Chaldiran in the histories written during Shah Ismail’s reign and afterward reveals two distinct narrative strategies. The first appears in works such as Habib al-Siyar and Futuhāt-e Shāhī, where denial and marginalization of the defeat dominate. Futuhāt-e Shāhī completely omits the event to avoid tarnishing the king’s image. Khandmir also treats the defeat as insignificant, outright rejecting its impact. The second approach, found in post-Ismail historical texts, acknowledges the bitterness of the loss, yet shifts the blame to the Qizilbash forces. These accounts are shaped to preserve the grandeur of Shah Ismail and to protect the foundations of Safavid legitimacy from disruption.
تبلیغات
