فرودستان شهریِ دهه نود به روایت سینمای ایران ( ابد و یک روز، مغزهای کوچک زنگ زده)
آرشیو
چکیده
هدف پژوهش حاضر تحلیل نئوفرمالیستی شیوه های روایت پردازی زندگی فرودستانِ پایین شهر در سینمای دهیه نود ایران است. رویکرد نظریِ پژوهش برگرفته از نظریه هایی در حوزیه مطالعات سینما است که سرشت بازنمایی سینمایی و رابطیه آن با امر اجتماعی را می کاوند. روش مطالعه مدل بوردول و تامپسن در نئوفرمالیسم است که به واکاوی سطوح چهارگانه معانی در آثار هنری می پردازد. از میان فیلم های اکران شده در ژانر سینمای پایین شهر در دهیه نود سینمای ایران دو فیلم ابد و یک روز و مغزهای کوچک زنگ زده برای مطالعه انتخاب شده اند. نتایج تحلیل نشان می دهد که روایت پردازی فرودستان در سینمای پایین شهرِ دهیه نود تفاوتهای اساسی با روایتهای سینمایی این اقشار در دهه های قبلی دارد. فرودستان دهیه نود نه تقدیس می شوند و نه امکان و توان رهایی از وضعیت فرودستی را دارند، بلکه سوژه های گیرافتاده در نوعی چرخیه باطل فقر و فلاکت اند که آغاز و انجام زندگی شان تماماً یکی است. نه فقط فضاهای عینی و نمادینِ پایین شهر متعارض، پرتنش و تکه پاره هستند، بلکه فرسودگی و ویرانگیِ حک شده بر این فضاها باعث شده است زندگی کنشگران نیز آکنده از خشونت و تنش و ستیز گردد. خشونت و تنش دایمی موتیف های تکرارشونده در هر دو اثرند. ریتم تند زندگی همراه با دیالوگ های تنش آلود و مونولوگ های پرتشویش خصلت لاینفک تعامل های نمادین کنشگران این فضاها است. در کل، پیدایش ژانر متفاوت سینمای پایین شهر در دهیه نود حکایت از تحولی عمیق در وضعیت انضمامی فرودستان دارد که دیگر با مضامین و موتیف های سینمای دهه های قبل قابل روایت نیست.The new urban subalterns as narrated by Iranian cinema (Life and A day, Sheeple)
The aim of the current research is to analyze the neo-formalist ways of narrating the life of Farudestan in the lower part of the city in Iran's 1990s cinema. The theoretical approach of the research is derived from theories in the field of cinema studies that explore the nature of cinematic representation and its relationship with the social issue. The study method is Bordwell and Thompson's model in neoformalism, which analyzes the four levels of meanings in works of art. Among the films released in the genre of down-town cinema in the 1990s of Iranian cinema, two films, Abed and Yek Roz and Small Rusty Brains, have been selected for study. The results of the analysis show that the narration of Farudestan in the cinema of the lower city of the nineties has fundamental differences with the cinematic narrations of these strata in the previous decades. The downtrodden in the 1990s are neither sanctified nor have the possibility and ability to free themselves from the downtrodden state, but they are subjects trapped in a kind of vicious cycle of poverty and misery, whose beginning and end of life are completely the same. Not only the concrete and symbolic spaces of the lower city are conflicting, tense and fragmented, but the wear and tear carved on these spaces has caused the lives of activists to be full of violence, tension and conflict. Violence and constant tension are recurring motifs in both works. The fast rhythm of life along with tense dialogues and noisy monologues is an inseparable feature of the symbolic interactions of the activists of these spaces. In general, the emergence of a different genre of cinema in the 1990s indicates a profound change in the concrete situation of Farudestan, which can no longer be narrated with the themes and motifs of the cinema of the previous decadeس.
تبلیغات
