بررسی تاریخی اسم فاعل دارای پسوند -tar- در ایرانی باستان (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
یکی از کاربردهای پسوند -tar- در هندوایرانی ساختن اسم فاعل است. کاربرد این پسوند به عنوان پسوند سازنده اسم فاعل پیشینه هندواروپایی دارد. این پسوند در بازسازی هندواروپاییِ آن دو شکل تکیه دار و بدون تکیه دارد و این دو شکل در سنسکریت ودایی، یونانی و لاتین نیز قابل پیگیری است که نشان دهنده پیشینه هندواروپایی این پسوند است. این دو شکل از اسم فاعل، علاوه بر تفاوت در جایگاه تکیه، از جنبه معنایی و نحوی نیز با یکدیگر تفاوت هایی دارند. هدف این مقاله پاسخ به این پرسش است که آیا در ایرانی باستان نیز می توان قائل به تمایز این دو شکل از اسم فاعل بود و اگر تمایزی وجود دارد به چه صورت است. به عبارت دیگر آیا قواعد نحوی، ساخت واژی و معنایی حاکم در ودایی در ایرانی باستان نیز صدق می کند یا خیر. آنچه در این مقاله نتیجه گرفته شده است بر مبنای بررسی تمامی شواهد موجود در ایرانی باستان است.Historical Development of the agent suffix -tar- in Old Iranian
One of the uses of the suffix -tar- in Indo-Iranian is to form an agent noun. The use of -tar- as the agent suffix has an Indo-European background. In the Indo-European period, the agent noun with this suffix has two forms, accented and unaccented, which can be traced in Vedic Sanskrit, Greek and Latin. In addition to the distinction in the position of the accent, these two forms of the agent noun differ in terms of meaning and syntax. The purpose of this article is to determine whether such a differentiation exists between the two forms of the agent noun in Old Iranian, and to identify their distinctive features. In other words, our work seeks to assess if the rules of syntax and morphophonology of the agent nouns in Vedic apply to Old Iranian. Any conclusion in this article is based on a comprehensive analysis of all available evidence in Old Iranian.
تبلیغات
