بررسی طواف نساء از منظر مذاهب اسلامی
آرشیو
چکیده
طواف نساء از اعمال حج و عمره مفرده است که مذاهب اسلامی در آن اختلاف نظر دارند. امامیه طواف نساء را یکی از اقسام طواف واجب می داند که با انجام آن، زنان و عقد آن ها بر مردان محرم، حلال می شود و بالعکس ؛ اهل سنت طواف مشروع را سه نوع می دانند: طواف قدوم، زیارت و وداع. در منابع فقهی آنان هیچ ذکری از طواف نساء نشده است و معتقدند پس از طواف زیارت همه چیز حتی زنان بر محرم حلال می شود. امامیه در مشروعیت طواف های مذکور با اهل سنت اتفاق نظر دارند، علاوه بر آن به مشروعیت طواف نساء قائل هستند و آن را یکی از اعمال واجب غیر رکنی و یکی از محلل ها در حج و عمره مفرده می دانند. در این مقاله با روش توصیفی، تحلیلی و تطبیقی به بررسی اقسام حج و طواف از منظر مذاهب اسلامی پرداخته می شود، سپس با بررسی ادله فقهای شیعه پیرامون طواف نساء، مشروعیت و وجوب آن ثابت می گردد. در پایان، با بررسی واقعه حجهالوداع، تنها سند و مدرک سنت نبوی که مورد قبول همه مذاهب اسلامی است، حقانیت ادعای شیعه بر مشروعیت طواف نساء ثابت می شود.An Investigation of Women’s Circumambulation (Ṭawāf al-Nisāʾ) from the Perspective of Islamic Denominations
Ṭawāf al-Nisāʾ is one of the acts of Hajj and Umrah on which the Islamic denominations disagree. The Imamiyah consider Ṭawāf al-Nisāʾ to be one of the types of obligatory circumambulation by which the relationship between a woman and her husband becomes lawful, and vice versa; Sunnis consider legitimate Ṭawāf to be of three types: Ṭawāf of arrival, Ṭawāf of pilgrimage to Mecca, and Ṭawāf of farewell. In their jurisprudential sources, there is no mention of Ṭawāf al-Nisāʾ and they believe that after Ṭawāf of pilgrimage, the relationship between spouses becomes permissible. The Imamiyah agree with the Sunnis on the legitimacy of the mentioned kinds of Ṭawāf. In addition, they believe in the legitimacy of the Ṭawāf al-Nisāʾ and consider it as one of the non-pillar obligatory acts and one of the things that makes a remarriage lawful in Hajj and Umrah. Using descriptive, analytical and comparative methods, this paper examines the types of Hajj and Ṭawāf from the perspective of Islamic denominations. Then, by examining the arguments of Shiite jurists regarding Ṭawāf al-Nisāʾ, its legitimacy and obligation is proved. Finally, by examining Ḥijjatu Al-Wadāʿ, the only document and evidence of the Prophetic tradition that is accepted by all Islamic denominations, the veracity of the Shiite claim on the legitimacy of the Ṭawāf al-Nisāʾ is proved
تبلیغات
