آرامش دوستدار و یزدان سالاری (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
من (زین پس: نگارنده) در این نوشتار که برآیندِ رساله ی دکترای نگارنده است، به بررسیدنِ نوشتارهایِ آرامش دوستدار درباره ی یزدان سالاری (theocracy) می پردازم. در آغاز، نگارنده به بازنمودِ اندیشه ی بنیادینِ آرامش دوستدار با نامِ «امتناع تفکر در فرهنگ دینی» (زین پس: «امتناع تفکر») می پردازد و آنگاه نگارنده می کوشد که برداشتِ خود را از این اندیشه ی آرامش دوستدار برپایه ی «اصل حسن ظن» (principle of charity) و با رویکردِ فلسفه ی تحلیلی و در چارچوبِ رشته ی فلسفه بیان بدارد، و سپس، نگارنده بر آن خواهد بود تا نشان دهد، نوشتارهایِ آرامش دوستدار به هیچ رو ارزشِ یک کارِ آکادمیکِ نوآورانه در فلسفه ی سیاسی و اجتماعی و فلسفه ی قانون و نیز درباره ی فلسفه ی یزدان سالاری را ندارند، و این برداشت برآمده از دانستنِ ناچیرگیِ آرامش دوستدار در این شاخه هایِ فلسفه است و این خواسته با آوردنِ چند گفتاورد از آرامش دوستدار و بررسیدنِ آنها انجام خواهد گرفت.Aramesh Dustdar and Theocracy
This article is the result of my doctoral dissertation. In this work, I (hereafter: the writer) consider Aramesh Dustdar's main thesis "Emtenae Tafakor" and give my interpretation of it, "Emtenae Tafakor" is the main content of Dustdar's view on faith and reason in the epistemology of religion. In addition, the writer moves to theocracy and argues that Aramesh Dustdar could not provide attainable ideas and arguments against theocracy in the social and political philosophy. Straightforwardly, the aforementioned claim has been based on a low level of proficiency of Aramesh Dustdar in social and political philosophy and the philosophy of law, and the writer will articulate this claim via some quotations from Aramesh Dustdar’s works and then criticize them.
تبلیغات
