تلاقی فلسفی آرنت و کوندرا: فردیت شاعرانه در برابر طعنۀ تاریخ (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
مقاله حاضر با رویکرد بینارشته ای بر دغدغه مشترک هانا آرنت و میلان کوندرا متمرکز است: خطرات تاریخ برای فرد. پرسش محوری این است: چرا آرنت و کوندرا در آثار متعدد خویش نسبت به مفاهیمی همچون نیروهای تاریخ یا اراده تاریخ بدبین بوده اند؟ از دید آرنت و کوندرا، فرد به نام فراخوان های غیرشخصی و دست های نامرئی، خود را از یاد می برد و تسلیم نیروهای فراانسانی می شود. توتالیتاریسم همواره به پشتوانه این نیروهای فراانسانیِ تاریخ، فرد را به انقیاد کشیده است. به همین دلیل است که به گفته آرنت، آیشمن را تاریخ تباه کرد؛ زیرا از هر گونه تصمیم و انتخاب شخصی عاری شده بود و فقط به صدای خداگونه تاریخ گوش سپرده بود. بیرون از این راهبردهای تاریخ، هر گونه کنش تحول بخش ناممکن شده است. بازگشت به کنش (به تعبیر آرنت) و نگهبانی از میراث رمان (به تعبیر کوندرا) مقاومت در برابر چنین دست درازی های تاریخ است. به اعتقاد آرنت، هر کنشی آغازگر داستان شخصی خود است و به گفته کوندرا، حافظه رمان تجربه هایی را ثبت می کند که در تاریخ رسمی به فراموشی سپرده شده اند؛ در نتیجه، از دیدگاه آرنت و کوندرا، تاریخ شخصی در برابر تاریخ غیرشخصی، کنش در برابر واکنش و تصمیم در برابر دستور اهمیت می یابد و هر کس نسبت به داستان های خودش مسئولیت شخصی دارد. تأکید آرنت بر اهمیت کنش و توجه کوندرا به استقلال رمان در برابر تاریخ، وفاداری به خلق فردیت شاعرانه ای است که در عصر مدرن رو به فراموشی است.A Philosophical Dialogue Between Arendt and Kundera: Poetic Individuality against History’s Humor
The central focus of this article with an interdisciplinary approach revolves around the common concern shared by Hannah Arendt and Milan Kundera: the perils of history for the individual. A general question to ask in this research is why Arendt and Kundera in their books distrust History’s forces. This implies that the individual, under the influence of impersonal appeals and invisible hands, erases oneself from memory and surrenders to suprahuman forces. Totalitarianism has consistently drawn the individual into submission through the support of these suprahuman historical forces. Hence, according to Arendt, Eichmann, for instance, was corrupted by history, as he was stripped of any personal decision-making and choice, solely entrusting himself to the quasi-divine voice of history. Beyond these historical strategies, any transformative action becomes impossible. Returning to action (in Arendt's terms) and guarding the legacy of the novel (in Kundera's terms) constitute resistance against such historical overreach. In Arendt's view, every action initiates its narrative, while, according to Kundera, the novel's memory records experiences forgotten by official history. As a result, Arendt and Kundera prefer personal history over public history, action over reaction, and decision over command. Therefore, Arendt emphasizes the significance of action, and Kundera underscores the independence of the novel against history. Both advocate loyalty to a poetic individuality that is increasingly fading into oblivion in the modern era.
تبلیغات
