سفرنامه های فرنگی دوره آقا محمدخان و ناصرالدین شاه قاجار با نگاهی به آموزش در جامعه ایرانی
آرشیو
چکیده
دوره قاجار یکی از مهم ترین دوره های سفرنامه نویسی محسوب می شود. آموزش در جامعه دوره قاجار را می توان از زوایای مختلف بررسی کرد. گروهی از سفرنامه نویسان اروپایی از اعتلای آموزشی، اجتماعی و فرهنگی ایران سخن به میان آورده اند و گروهی دیگر از نقاط ضعف آموزش ایران پرده برداشته اند. در این پژوهش سعی شده است ابهامات اساسی همچون مراحل مختلف سیر تحول آموزش علوم، عناصر اساسی در نهادهای آموزشی، آموزش در عصر قاجار و به طور کلی نگرش و عملکرد دولتمردان، متخصصان و قشرهای مختلف جامعه نسبت به آموزش و مراکز آموزشی مطالعه و بررسی شود. بر این مبنا با توسل به منابع کتابخانه ای و روش توصیفی و تحلیل داده ها می توان دریافت که در اوایل دوره قاجار آموزش به صورت سنتی بود. از جمله نقایص این روش، پایین بودن سطح دانش مکتب داران، تنبیه بدنی، نبودن امکانات آموزشی در مکتب خانه ها و یادگیری متکی بر جنبه حفظ مطالب بود که سبب شکل گیری مدارس جدید شد و آموزش از شیوه سنتی به شیوه نوین درآمد. در این زمان روشنفکرانی همانند امیرکبیر و میرزا حسن رشدیه توانستند تحولات عظیمی به وجود آورند. اگرچه در باور عمومی، باسوادی زنان، مخالف اسلام و برای جامعه خطرناک و ننگ محسوب می شد اما در همین دوران ضرورت آموزش زنان نیز احساس شد. به طور کلی واکنش روحانیون درباره آموزش و پرورش نوین، پیچیده بود، عده ای از آن ها به شیوه های مختلف با این اسلوب مخالفت داشتند و برخی دیگر موافق این تغییر و تحولات بودند و به ساختن مدارس متعددی همت گماشتند.The Representation of the Iranian Education System in European Travelogues Written during Qajar’s Era
The Qajar period was the heyday of travel writing in Iran. The education system in this era can be examined from various perspectives. In their travel books, some European travel writers pointed to educational, social, and cultural advancement in Iran, while others unveiled its shortcomings. By benefitting library resources and adopting the analytical and descriptive approach, the current study seeks to investigate and study the essential ambiguities related to the different stages in the evolution of teaching science, key elements in educational institutions, education in the Qajar era, and finally the overall attitude of the ruling class, experts, and people from different social classes towards education and educational centers. According to this study’s findings, the education system in the early years of the Qajar era was traditional, and its disadvantages included teachers’ low level of knowledge, corporeal punishment, lack of educational facilities in schools, and the emphasis on rote learning. These defects led to the emergence and formation of new schools and modern education, and these significant changes occurred thanks to intellectuals like Amir Kabir and Mirza Hassan Roshdie. During this period, the need for women’s literacy was felt even though their literacy was considered against Islam and the cause of disgrace and threat to society. Generally, clergies’ reaction to the modern education system was complex: some opposed these new ways of education in various ways while others agreed with these trends, contributing to the construction of many schools
تبلیغات
