جایگاه توانمندسازی جامعه عشایری در قانون برنامه های اول تا هفتم توسعه
آرشیو
چکیده
ارزیابی برنامه های توسعه، یکی از روش های علمی شناخته شده برای درک و شناخت اندیشه، روش و رویکرد حاکم بر فرآیند برنامه ها است. نظر به اهمیت سیاست ها و قوانین برنامه های توسعه، هدف این پژوهش، بررسی و تحلیل قوانین برنامه های توسعه، پس از انقلاب اسلامی مبتنی بر تسهیل کننده های توانمندسازی جامعه عشایری است که از این رهگذر، بستر لازم برای ارتقاء کیفیت زندگی و توسعه پایدار جامعه عشایری ایران فراهم خواهد شد. روش بررسی در پژوهش حاضر، اسنادی و کتابخانه ای است؛ به طوری که در ارتباط با تسهیل کننده های توانمندسازی جامعه عشایری در برنامه های توسعه بعد از انقلاب به نقد و بررسی سیاست های دولت پرداخته شده است. همگام نبودن سطح راهبرد سیاست گذاری و سطح راهبرد عملیاتی و اجرایی، غالب بودن رویکرد بالا به پایین و غیرمشارکتی در برنامه های توسعه، نامولّد بودن روش های توانمندسازی و کالبدی محور بودن برنامه های توسعه از یافته های این پژوهش است. تغییر و اصلاح رویکرد حاکم بر فرآیند برنامه ریزی و مدیریت توسعه عشایری از طریق انتخاب سیاست های اجتماعی و اقتصادی مناسب دولت و به کارگیری روش های مناسب توانمندسازی مولّد جامعه محلی و توجه بیشتر به عملیاتی ساختن مواد قانونی در برنامه های توسعه از پیشنهادات این پژوهش است. در پژوهش حاضر، توانمندسازی جامعه عشایری در برنامه های توسعه از طریق دو رویکرد برنامه ریزی "عقلایی گرایی فن محور" و "ارتباطی و مشارکتی" مورد واکاوی قرار گرفت.The Empowerment Status of Nomadic Communities in Iran's First through Seventh Development Plans
The investigation and evaluation of development plans is a common scientific method through which one can understand the aims, approaches, and underlying concepts of these plans. Considering the significant role of such plans in the growth and development processes of countries, particularly in promoting the sustainability and prosperity of nomadic communities, this study aims to investigate the regulations and laws governing these plans concerning the empowerment of Iran's nomadic community from the period of the Islamic Revolution to the present. The method employed in this paper is based on documentary approaches that examine government policies in development plans related to the empowerment of nomadic communities. This investigation utilizes two planning approaches: technology-based rational planning and a communicative and participatory approach. The results indicate a lack of coordination between policy and implementation, a predominance of up-down and non-participatory approaches in the development plans, and the inefficiency of empowerment methods as the primary findings of this paper. The study recommends a reevaluation of government policies outlined in the nomadic development plans. This should involve the selection of more suitable social and economic policies, the adoption of effective empowerment methods, and the enforcement of existing laws within these plans.
تبلیغات
