بررسی نمایشنامه «مرگ یزدگرد» بر اساس دیدگاه لوکاچ در باب «درام تاریخی» (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
اقتباس از تاریخ از تجربیات پرتکرار در ادبیات نمایشی ایران و جهان است. بررسی نمونه های موفق از این تجربیات بر اساس چارچوبی مشخص، می تواند راهگشای دیگر نویسندگان در ورود به این مسیر باشد. محدود شدن بررسی این گونه آثار به میزان انطباق با تاریخ و غفلت از نقد ادبی، موجب خارج شدن بسیاری از جنبه های آن ها از دایره بررسی می شود. به این ترتیب سؤال اساسی که با آن مواجه می شویم، این است که یک پدیده تاریخی چطور دراماتیزه می شود و یک درام تاریخی باید واجد چه ویژگی هایی باشد؟ هدف این پژوهش این است که این امر با بررسی یک درام تاریخی شاخص ایرانی بر اساس یک چارچوب نظری، تبیین شود. منتقد برجسته مارکسیست، گئورک لوکاچ، در کتاب رمان تاریخی به بحث درباره ویژگی های درام تاریخی می پردازد که از خلال مباحث او، می توان مؤلفه هایی برای این گونه استخراج کرد. در این پژوهش توصیفی-تحلیلی کوشش شده است که یکی از معروف ترین نمایشنامه های تاریخی ایرانی یعنی مرگ یزدگرد نوشته بهرام بیضایی بر اساس دیدگاه لوکاچ درباره «درام تاریخی» و پنج مؤلفه مطروحه توسط وی شامل «فاکت های سنخ نمای زندگی»، «قهرمان جهان تاریخی»، «عمومی بودن»، «انسانی شدن تاریخ»، «اکنونی ساختن تاریخ» مورد بررسی قرار گیرد. یافته های این تحقیق نشان می دهد که از میان پنج مؤلفه مدنظر لوکاچ، چهار مؤلفه یعنی «فاکت های سنخ نمای زندگی»، «عمومی بودن»، «انسانی شدن تاریخ» و «اکنونی ساختن تاریخ» در درام بیضایی یافت می شود. در این میان با توجه به دیدگاه بیضایی به تاریخ، «اکنونی ساختن تاریخ» در آثار او اهمیتی مضاعف پیدا می کند. اساساً بیضایی به سراغ تاریخ می رود تا نکته ای را به جامعه معاصر خود گوشزد کند. اما بارزترین تفاوت اثر او با مؤلفه های لوکاچ، در چگونگی ظهور «قهرمان جهان تاریخی» بروز پیدا می کند زیرا لوکاچ افراد نزدیک به هسته قدرت را مناسب قبول نقش قهرمان جهان تاریخی می داند به این دلیل که بیشتر در معرض نیروهای مختلف هستند. اما بیضایی قهرمانانش را از میان مردم عادی یا افراد رده پایین حکومتی انتخاب می کند. این امر از سر تصادف و اتفاق نیست بلکه به بینش بیضایی نسبت به تاریخ برمی گردد. از نقدهای بیضایی به تاریخ نگاری مرسوم، نادیده انگاری مردم عادی است.The analysis of “Death of Yazdgerd” play based on Lukacs’ view on “historical drama”
Adapting history into plays is recurring in Iran and the rest of the world. Analyzing the successful examples of these adaptations based on a specific framework could pave the way for others. Limiting to the extent that they stay historically relevant and neglecting literary criticism, leads to many aspects of them being excluded from the scope of the study. In this way, the basic question we face is how to dramatize a historical phenomenon and what characteristics a historical drama should observe. We want to explain this by examining an important Iranian historical drama based on a theoretical framework. The prominent Marxist critic, Georg Lukacs, in his book “Historical Novel” presents five components that a historical drama should observe including “facts of life”, “world-historical individuals”, “public character”, “translation into human terms” and “taking place in the present”. In this descriptive-analytical research, one of the most famous Iranian historical dramas, “the Death of Yazdgerd”, written by Bahram Bayzaei, will be discussed based on Lukacs’s view of “historical drama” and his five components.The findings of this study suggest that among the five components considered by Lukacs, four components, namely “facts of life”, “public character”, “translation into human terms” and “taking place in the present” can be found in Beyzai’s drama. And considerably, according to Beyzai’s approach to the history, the “taking place in the present” is more notable in his works. Basically, Beyzai deals with history to pinpoint something in his contemporary society.However, the most distinctive difference between his work and Lukacs’s components lies in the way that “world-historical individuals” appear, because Lukacs believes that people close to the core of the power are suitable for the role of world-historical heroes because they are different and more exposed to the power Impact. But Beyzai chooses his heroes from ordinary people or low-ranking government officials. This is not a coincidence, but it is related to Beyzai’s approach to the history. One of the criticisms Beyzai imposes on traditional historiography is not to take ordinary people into account.
تبلیغات
