قطعنامه تقسیم فلسطینمبنای «راه حل دو دولت» و ملاکی برای «راه حل همه پرسی» (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
فلسطین بخشی از سرزمین های جدا شده از عثمانی پس از جنگ جهانی اول است. ولی خود نیز از همان ابتدا همواره هدف تقسیم بوده است. سازمان ملل متحد در سال 1947 کمیته ویژه ای را برای حل مشکل فلسطین انتخاب کرد؛ پس از بحث و گفتگو سرانجام اکثریت اعضا طرحی ارائه کردند که به موجب آن در سرزمین فلسطین دو کشور یهودی و عربی با وحدت اقتصادی تشکیل و شهر بیت المقدس با رژیمی بین المللی اداره شود. به موجب طرح اقلیت اعضای کمیسیون فوق، در سرزمین فلسطین یک دولت فدرال به پایتختی شهر بیت المقدس تشکیل شود و ایالت های یهودی و عرب در چارچوب این حکومت فدرال بر بخش های یهودی و عربی حاکمیت خواهند داشت. ایران به عنوان یکی از اعضای کمیته ویژه، با تقسیم فلسطین مخالفت کرد. روند مخالفت علی رغم فراز و فرود آن سرانجام به مخالفت با طرح دو دولت – دو ملت و ارائه طرح همه پرسی پس از پیروزی انقلاب اسلامی ختم شد. در مقاله حاضر تلاش شده است ابتدا قطعنامه تقسیم به عنوان مبنای «راه حل دو دولت - دو ملت» بررسی شود و سپس باتوجه به بند مربوط به وضعیت بیت المقدس در قطعنامه فوق، با استفاده از وحدت ملاک به امکان بهره گیری از این ملاک در طرح همه پرسی پرداخته ایم.The Palestine Partition Resolution: the Base for Two State Solution and a Factor for Referendum Solution
Palestine has been always the subject of partition. The UN selected a special committee in 1947 to solve the issue of Palestine. After debates and negotiations, the members of the committee introduced a scheme which recommended two Jewish and Arab states in Palestine with economic unity and giving the Qods an international regime.
The present article aims to assess Palestine Partition Resolution as a basis for establishing two nation-states and then with regard to the article on the condition of the Qods, by utilizing the unity factor, will appraise the possibility of benefiting this factor for the referendum plan
تبلیغات
