هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر صمیمیت زناشویی و تنظیم هیجان زوجین بود. روش پژوهش حاضر نیمه آزمایشی است و با به کارگیری طرح پیش آزمون - پس آزمون، همراه با گروه گواه انجام شده است. جامعه آماری دربرگیرنده همه دانشجویان متأهل مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر سنندج است که از میان آن ها 20 زوج (40 نفر) با روش نمونه گیری در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. این زوجین به صورت تصادفی در گروه های 20 نفری آزمایش و گواه قرار گرفتند . داده ها با پرسشنامه های صمیمیت زوجین اولیاء، فاتحی زاده و بهرامی و تنظیم هیجان گراتز و رومیر گردآوری و با آزمون تحلیل کوواریانس تحلیل شد. تحلیل داده ها نشان داد شرکت زوجین در جلسه های درمان مبتنی بر شفقت باعث افزایش صمیمت زناشویی (001/0 P< و 96/389 F= ) و تنظیم هیجان (001/0 P< و 19/140 F= ) زوجین شده است؛ یعنی میان نمرات گروه آزمایش که مداخله را دریافت کرده بودند و گروه گواه که هیچ گونه درمانی دریافت نکرده بودند تفاوت معنی داری وجود دارد . با توجه به برآیندها، به کارگیری درمان مبتنی بر شفقت صمیمیت و تنظیم هیجان زوجین را بهبود بخشید و این می تواند اقدامی ارزنده در راستای کاهش مشکلات زناشویی و طلاق به شمار آید.
