هدف پژوهش حاضر بررسی موانع استفاده از دوچرخه به عنوان وسیله ای برای حمل و نقل شهری دربین کودکان از دیدگاه مادران خود بود. روش پژوهش توصیفی از نوع کاربردی بوده که به شکل میدانی انجام گرفته است. جامعه آماری این پژوهش شامل تمام مادران خانواده های ایرانی بود که متاسفانه اطلاعاتی در مورد تعداد آنان وجود نداشت. با توجه به نبود ابزار استاندارد در این زمینه، ابزار پژوهش پرسش نامه محقق ساخته ای با 14 سوال اصلی بود که پس از تأیید روایی صوری و سازه و پایایی (86/0=α) به صورت انتخاب خوشه ای چند مرحله ای توزیع گردید. داده های 5863 پرسش نامه برگشتی توسط نرم افزار اس. پی. اس. اس و با از آزمون فریدمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان داد که از دیدگاه مادران ""عدم مهارت کافی برای دوچرخه سواری"" با میانگین رتبه ای (79/9) و "" نبود مسیر های مخصوص دوچرخه سواری"" با میانگین رتبه ای (11/9) به ترتیب مهم ترین مانع و ""کاهش شأن اجتماعی در اثر دوچرخه سواری"" کم اهمیت ترین مانع از دید گاه مادران بود. بنابراین لزوم برنامه ریزی مناسب جهت برچیدن موانع اساسی دوچرخه سواری کودکان لازم و ضروری می باشد.
