تکثرگرایى

امروزه آثار پائولو کوئلیو در رده عرفان هاى نوظهور جاى گرفته است. آثار او بیشتر در قالب رمان است و از این رو یافتن مبانى اندیشه اى او چندان ساده نیست؛ حال آنکه براى خوانندگان پرشمار او، درک اصول اندیشه هایش بسیار مهم است. آگاهى یافتن از این اصول، خود بهترین نقد براى این نوع عرفان هاى کاذب و وارداتى است. در این مقاله اصول معرفت شناسى در آثار او بررسى و نقد مى شود. پائولو کوئلیو معتقد است شناخت نه ممکن است و نه ضرورى. او در آثار خود به دنبال ترویج نسبیت گرایى است و پس از انکار امکان شناخت جهان و حقایق آن، کوشیده است پیروان خود را به پذیرش ایمان گرایى، تکثرگرایى و تجربه دینى تشویق کند. در این مجال کلمات و استدلال هاى او با رعایت امانت نقل، و به دقت نقد شده است.

در این مقاله سعى بر این است که نظریه تکثرگرایى دینى مورد بررسى قرار گرفته و بدانیم که آیا پذیرفتن حقانیت پیروى از سایر ادیان الهى با آیات الهى در قرآن کریم و تعالیم اهل بیت : مطابقت دارد و مى توان از نظر فقهى قایل به صحت اعمال پیروان ادیان الهى غیر از اسلام شد. بر اساس پژوهش حاضر پیروى از سایر ادیان الهى پس از ظهور اسلام، مشروعیت نداشته و اعمالى که بر اساس آن مکاتب انجام مى شود، مشروعیت فقهى ندارد، مگر مواردى خاص که به خاطر وجود نص خاص پذیرفته شده است. مانند صحت نکاح و امثال آن که در واقع استثنا شده اند. روش ما در این پژوهش توصیفى انتقادى است و آنچه بر اساس آیات قرآن کریم و روایات اهل بیت : در این پژوهش به دست آمده نیز آن است که تنها دینى که پیروى از آن صحیح بوده «اسلام» است و اعمال تنها بر اساس دستورات اسلام، آن هم با قرائت شیعى، مجزى و مبرى ذمه مکلفان است.