درخت حوزه‌های تخصصی

صنعت - هنر پارچه بافی در ایران از هزاره های قبل از میلاد با بافت حصیر آغاز و در طول تاریخ با روندی تکاملی تا پایان دوره صفویه ادامه یافت ، که دوره ی سوم شکوفایی فرهنگ پس از اسلام ، دوران ایلخانی بود که هنر پارچه بافی نیز در کنار سایر هنرها روند رو به رشد خود را آغاز کرد . در این دوره کارگاه های معتبری در شهرهایی چون تبریز ، کاشان ، یزد ، کرمان و خراسان دایر شدند ؛ ابریشم بافی ، حریر بافی ، تولید پارچه های زربفت و کمخا از جمله هنرهای رایج در حوزه ی پارچه بافی در عصر ایلخانی میباشند ...

قالی بافی ، هنری اجتماعی است که در اقتصاد ملی کشورهایی چون ایران و ترکیه نقش مهمی را از گذشته تا کنون ایفا نموده و با توجه به تقاضای زیاد این کالای هنری ، اشتغال فراوانی را در زندگی روزمره ی مردم این دو کشور ایجاد نموده است . علی رغم وجوه مشترک و فراوان بین قالی دو کشور ، وجه تمایز گوناگونی نیز وجود دارد که با توجه به رقابت ترکیه با ایران در این زمینه ، می تواند برای شناسایی این تفاوت ها کمک کرده و احیانا زمینه های این رقابت را فراهم سازد . لذا در این مقاله سعی شده با روش اسنادی و تاریخی و همچنین با استفاده از شیوه ی تحقیقی - کتابخانه ای به مطالعه و کنکاش در وجوه اشتراک و افتراق هنر صناعی قالی بافی ایران و ترکیه پرداخته شود ...

بررسی تکنیک های پارچه بافی در ایران به نمونه های منسوجات به دست آمده بستگی دارد . تداوم شویه های بافت پارچه های ساسانی در دوره ی اسلامی و تنوع پارچه در عصر سلجوقی حاکی از آن است که این صنعت در آن دوره پیشرفت فراوانی کرده بود و بافندگان پارچه ، مهارت های بسیاری در زمینه ی طراحی بافت پارچه و بهبود مکانیزم های دستگاه های بافندگی کسب کرده بودند . در اوایل دوره ی اسلامی در تولید پارچه همان شیوه های ساسانی توسط صنعتگران به کار برده می شد ...

بررسی وضعیت پوشاک در دوران ایران باستان محدود به حجاری ها ، مسکوکات ، آثار قلم زنی ، موزاییکها و مجسمه های ساسانی و سایر مجسمه هایی است که در حفریات باستان شناسی یافت شده اند . بشر پس از دست یابی به فن های ریسندگی و بافندگی قادر به بافت پارچه بوده که در ابتدا آن را بسیار ساده و به صورت لنگ وار به دور کمر خود می بسته است . همزمان با پیشرفت و تکامل پوشاک ، لباس دوخته شده استفاده شده است ...