ابهیجیت لاهیری

مسیر جریان اطلاعات، از تولیدکننده تا بهره گیر نهایی، مسیری پیچیده و محصور در میان موانع و مشکلات است. در حالی که کمی درخواست، مانعی در برابر خلق یک منبع اطلاعاتی کارآمد و یک سیستم خدماتی است، فقدان تسهیلات، تقویت قدرت درخواست ها را دچار محدودیت می کند. این وضعیت، یادآور ماجرای مرغ و تخم مرغ است و در مرحلة آغازین ایجاد یک بازار اطلاعاتی نیز وضع به همین گونه است. رهایی از این دور باطل نیاز به اقدامات مؤثر، صریح، ریشه ای و کاملا سازمان یافته دارد. برای گام برداشتن در این راه باید همة دست اندرکاران – تأمین کنندگان اطلاعات، ترویج کنندگان، واسطه ها و بهره گیران نهایی – به اتفاق هم کار کنند و برای دست یافتن به سرعت گریز، نیروی لازم را ایجاد کنند.

برای افزایش ظرفیت شبکه به منظور خدمت به بهره گیران اطلاعات در یک کشور در حال توسعه و به منظور گسترش هماهنگ اجزای بازار اطلاعات, به یک “نظام ملی اطلاع رسانی” (نظما ی) کاملاً سازمان یافته نیازمندیم. گستره چنین “نظما”یی باید چنان وسعتی داشته باشد که حوزه های روستایی را نیز در بربگیرد. در سناریوی جدید, کافی نیست که “نظما” فقط به ترویج بهره گیری بهینه از اطلاعات, که بخش اعظم آن وارداتی است, بپردازد؛ بلکه باید تسهیلاتی ایجاد کند تا کشور بتواند در عرضه کالاهای اطلاعاتی همچون مواد اولیه کیفی, داده پایگاه ها, و پروژه های دارای ارزش افزوده, به بازار جهانی اثرگذار باشد با این حال, صنعت اطلاعات تغییر شکل یافته قادر به تداوم حیات خود نخواهد بود مگر این که “نظما” در تمام فعالیتهای مرتبط با تولید, توزیع, قیمتگذاری و ترویج کالا رویکرد بازاریابی را در پیش گیرد. بسته به شرایط, میتوان این خدمات را به شیوه یک مرکز اطلاع رسانی سازمان داد تا یک نظام اشتراک درخواست ها راه اندازی شود.”نظما”همچنین باید زمینه ساز فرصتهای مناسب برای کارگزاری اطلاعات به منظور تقویت ظرفیت های مربوط به تحویل اطلاعات باشد.