فرانک هاشمی

فابل یا آنچه در زبان فارسی حکایت حیوانات نامیده می شود، نمونه ای از انواع آثار ادبی است که در طی سده ها همچون جهانگردی کره زمین را پیموده، به دفعات بازنویسی گردیده و آثار مشابهی به تقلید از آن سروده شده اند چه به زبان اصلی و چه دیگر زبان های دنیا. یک نمونه از این آثار کلیله و دمنه است، که نمونه ادبیات جهانی می باشد. این مجموعه حکایات، به اروپا نیز راه یافت، جایی که با استقبال بزرگی روبرو و به زبان های گوناگون اروپایی ترجمه شد. اما در زبان فارسی هم به عنوان الگو و اساس بسیاری از آثار ادبی بکار گرفته می شود. برای نمونه می توان از شاعر نامدار ایرانی مولانا جلال الدین رومی نام برد که تعدادی از حکایت های کلیله و دمنه را بر گرفته و در نقش تمثیل در مثنوی به کار برده است. در این مقاله، مقایسه کوتاهی میان حکایت های برگرفته از کلیله و دمنه و باز سروده های مولانا صورت می گیرد و همچنین حکایت های مشابهی از فابل نویسان آلمانی دوره روشنگری معرفی می گردد.

نماد رنگ در توصیف صحنه ها و احساسات در داستان های کوتاه "وولفگانگ بورشِرت" وولفگانگ بورشِرت از نامدارترین نویسنده های دوره "ادبیات پس از جنگ" آلمان در آثار خود در کنار ساختارهای زبانی و سَبکی، از آرایه های ادبی و نمادهای متعدد از جمله رنگ ها استفاده می کرد. بورشِرت به شکلی استادانه در داستان های کوتاه خود رنگ ها را برای توصیف طبیعت، صحنه های جنگ، بیان احساس ها و وضعیت روحی و روانی شخصیت ها بکار می برد. در نمونههای تحلیل شده از سه داستان که رنگ ها در آن ها نقشی کلیدی و بسیار شاخص دارند، در کنار ویژگی های عمومی، با توجه به جنبه های نمادین آن ها در ادبیات آلمانی نیز بررسی شده اند. نتیجه این بررسی نشاندهنده دقت و ظرافت بورشِرت در کاربرد استفاده و توصیف رنگ ها متناسب با محتوای متن و تاثیر آن بر خواننده است، که حس شخصیت ها و فضای داستان را با تحلیل ویژگی های رنگ ها از دیدگاه نمادشناسی به خوبی دریافت می کند. کلیدواژه ها: بورشِرت – ادبیات پس از جنگ آلمان – داستان کوتاه – نماد رنگ ها