فضل الله غفرانی پور

مقدمه: فعالیت جنسی و رضایت حاصل از آن یکی از ویژگی های مهم زندگی زناشویی است؛ که توجه به آن، می تواند بقا و سلامت خانواده را تضمین کند. هدف: با توجه به نقش مهم مردان در رضایت جنسی زناشویی و تمرکز بیشتر مطالعات پیشین بر رضایت جنسی زنان، مطالعه حاضر با هدف تعیین وضعیت رضایت جنسی مردان متأهل شهر سنندج در سال ۱۳۹۹ انجام شد. روش: این پژوهش یک مطالعه از نوع توصیفی- مقطعی است که در بازه زمانی سال ۱۳۹۸ تا ۱۳۹۹ انجام شد. جامعه مورد مطالعه کلیه مردان متأهل شهر سنندج بودند که به روش نمونه گیری تصادفی سیستماتیک در سال ۱۳۹۸ وارد مطالعه شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه رضایت جنسی لارسون بود که روایی آن توسط متخصصان و پایایی آن با آلفای کرونباخ ۰/۷ تائید شد. تجزیه و تحلیل داده ها توسط نرم افزار SPSS نسخه ۲۰ و با روش های آنالیز توصیفی از جمله میانگین، انحراف معیار و درصد فروانی نسبی انجام شد. یافته ها: میانگین سنی افراد مورد مطالعه ۴/۵۵±۳۳/۸۶ سال بود. بیشترین میزان مربوط به سطوح رضایت جنسی، سطح متوسط با (۵۳/۹) درصد و کمترین میزان در سطح عدم رضایت جنسی با (۱/۴) درصد، در مشارکت کنندگان مورد مطالعه بود. همچنین میانگین و انحراف معیار رضایت جنسی مردان متأهل شهر سنندج ۶/۲۸ ± ۷۱/۰۲ برآورد شد. نتیجه گیری: با توجه به اینکه نتایج میزان رضایت جنسی مردان را در سطح کم تا متوسط نشان داد، پیشنهاد می شود که برنامه ها و مداخله های آموزشی لازم برای افزایش آگاهی مردان متأهل از روابط جنسی رضایت بخش از سوی مراکز مشاوره سلامت جنسی در نظر گرفته شود.

مقدمه و هدف: فعالیت جسمانی منظم در ارتباط با نتایج مثبت متعددی در جوانان است. میزان فعالیت جسمانی در طی دوران دبیرستان دختران نوجوان ایرانی در مقایسه با پسران پایین تر است. برای توقف و یا معکوس کردن این روند کاهش، مداخلات مبتنی بر تئوری ها و الگوهای گوناگون با هدف افزایش رفتار ورزشی دختران مورد نیاز است. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر مداخله مدرسه ـ محور مبتنی بر الگوی ارتقا سلامت پندر برای افزایش فعالیت جسمانی دانش آموزان دختر بود. مواد و روش ها: مطالعه حاضر از نوع کارآزمایی آموزش بهداشت تصادفی شده با گروه شاهد بوده و تاثیر اجرای یک برنامه آموزشی 24 هفته ای مبتنی بر الگوی ارتقا سلامت پندر را به منظور بهبود عوامل شناختی و روانی اجتماعی مرتبط با فعالیت جسمانی و افزایش رفتار ورزشی، دختران نوجوان (106 نفر) شهر سنندج را در سال 1385 ارزشیابی کرد. برنامه مداخله شامل؛ جلسات آموزشی و مشاوره های متناسب شده بود. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون های آماری کولموگروف- اسمیرنوف، تی مستقل و زوجی، مان ویتنی و ویلکاکسون آنالیز گردید. یافته ها: افزایش وقت صرف شده روزانه برای فعالیت جسمانی گروه تجربی در مقایسه با شروع مطالعه، 45 دقیقه بود. مداخله موجب تاثیر مثبت و معنی داری در پیشرفت مراحل آمادگی، بهبود خود کارآمدی درک شده، لذت درک شده مرتبط با رفتار، تاثیرات بین فردی، داشتن برنامه ریزی برای عمل، همچنین کاهش موانع درک شده و ترجیحات رقابت کننده با انجام فعالیت در گروه تجربی شد (p£0.0001-0.04). نتیجه گیری: ارزشیابی پیامدها در پایان برنامه مداخله، اثرات مثبت برنامه را بر مراحل تغییر، تعیین کننده های بالقوه رفتار فعالیت جسمانی و متوسط فعالیت جسمانی روزانه نشان داد. نسبت قابل توجه افراد مراحل عمل و نگهداری گروه تجربی در مقایسه با آزمون پایه، رسیدن به معیار توصیه شده برای فعالیت جسمانی نوجوانان، از نتایج امیدوار کننده مداخله مدرسه مدار مبتنی بر الگوی ارتقا سلامت پندر محسوب می شود.

این مطالعه، پژوهشی از نوع کارآزمایی بالینی است که با هدف بررسی تاثیر مدل مشاوره مراقبت پیگیر بر کیفیت زندگی مددجویان مبتلا به اختلال عروق کرونر در شهر تهران اجرا گردید. ابزار گردآوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه جمعیت شناختی و فرم کوتاه پرسشنامه کیفیت زندگی می باشد. این پرسشنامه در دو مرحله قبل و بعد از مداخله در دو گروه مورد استفاده و تجزیه تحلیل واقع شد. بر اساس برآورد انجام شده تعداد نمونه های مورد مطالعه هفتاد نفر در نظر گرفته شد که با روش تخصیص تصادفی به دو گروه آزمایش و گواه تقسیم شدند. سپس الگوی مشاوره مراقبت مداوم در گروه آزمایش در طول شش ماه به کار گرفته شد و گروه گواه طبق روند جاری مورد بررسی قرار گرفت. علیرغم عدم تفاوت معنادار در خصوص کیفیت زندگی قبل از مداخله در دو گروه، یافته های بدست آمده نشان می دهد که میانگین امتیاز مربوط به ابعاد روان شناختی کیفیت زندگی قبل از مطالعه در نمونه های گروه آزمایش 41 و در گروه گواه 39 بوده است که این میزان پس از مداخله در نمونه های آزمایش به 50.7 افزایش و در گروه گواه به 36 کاهش یافته است. میانگین ابعاد جسمانی کیفیت زندگی قبل از مداخله در نمونه های گروه گواه 42 و در گروه آزمایش 43 بوده که این میزان پس از به کارگیری الگو در گروه گواه به 39.7 کاهش و در گروه آزمایش به 6.01 افزایش یافته است. همچنین امتیاز کیفیت کل زندگی قبل از مداخله در گروه گواه 40.5 و در گروه آزمایش 42 بوده است و پس از مداخله این امتیاز در گروه گواه به 37.9 کاهش و در گروه آزمایش به 55.4 افزایش یافته است. آزمون آماری t مستقل نشان دهنده تفاوت معنی دار آماری (P<0.05) در ابعاد مختلف کیفیت زندگی در دو گروه می باشد که حاکی از تاثیر مثبت الگوی مشاوره مراقبت مداوم می باشد.