نادر فرهپور

زمینه و هدف : هدف این پژوهش مقایسه شدت فعالیت عضلات کمربند شان ه ای هنگام بالا بردن اندام فوقانی در سطوح حرکتی فرونتال و اسکپشن با سرعت و بار های مختلف بود. روش تحقیق: تعداد 16 زن 28-20 ساله مورد مطالعه قرار گرفتند. با استفاده از دستگاه الکترومایوگرافی سطحی فعالیت عضلات دلتوئید (قدامی، میانی و خلفی)، فوق خاری، همچنین ذوزنقه (فوقانی، میانی و تحتانی) هنگام الویشن 90 درجه اندام فوقانی در دو سطح فرونتال و اسکپشن ثبت شد. وظایف حرکتی در شرایط سرعت آهسته و تند که با و بدون یک بار (معادل 5% جرم بدن) تکرار شدند. از آنالیز واریانس با اندازه گیری های تکراری در سطح معنی داری 0/05>p برای تحلیل آماری استفاده شد. یافته ها: در شرایط تعامل عوامل عضله، سرعت، بار و صفحه حرکتی اثر معنی دار بود (0/06=p). سطوح فعالیت عضلات دلتوئید (قدامی، میانی و خلفی)، فوق خاری و ذوزنقه (فوقانی، میانی و تحتانی) در صفحه فرونتال به ترتیب %53، %68، 73%، %55، 58%، %33 و %51 بود. این ارزش ها برای الویشن شانه در صفحه اسکپشن %43، %73، %96، %67، %69، %43 و %62 بود. در مجموع فعالیت عضلات در سطح فرونتال حدود 16/0 برابر بیشتر از سطح اسکپشن بود (0/0001=p). میانگین کل شدت فعالیت عضلات با افزایش سرعت 11/0 برابر بیش تر از حرکت آهسته بود (0/0001=p) و همچنین در حرکت با بار فعالیت عضلات حدود 52/1 برابر بیشتر از شرایط بدون بار بود (0/0001=p). نتیجه گیری: الگوی فعالیت عضلات الویشن شانه در سطح فرونتال به وسیله فعالیت بیش تر در سطح فرونتال، متفاوت از سطح اسکپشن است. در بالا بردن، اندام فوقانی عضله دلتوئید خلفی فعالیت بیش تری از دیگر بخش های دلتوئید نشان داد. عضلات ذوزنقه میانی و دلتوئید قدامی کمترین فعالیت را در بالا بردن اندام فوقانی داشتند. افزایش سرعت و بار، اثر بیشتری بر عضله دلتوئید خلفی نسبت به دیگر عضلات داشتند.