مهدی فرودگاهی

برای این که سینما توانمندی خود را در جذب تماشاگر و سرگرم کردن او به رخ بکشد، زمان زیادی لازم نبود.«متحرک بودن تصاویر» درهمان نخستین روزهای پیدایش ابزاری موثر برای جادوکردن مردمی به شمار می‌رفت که پیشترها در چشم‌بندی تردستانه سیرک‌های ثابت و سیار، افسون می‌شدند. اما به مرور، پیداکردن دستاویزهای نوینی برای جلب تماشاگر و دامن زدن به آتش اشتیاق او ضرورت یافت. «خنده» یکی از این ترفندها بود که از این ترفندها بود که از همان روزهای اول نشان داد کارسازتر از بسیاری عناصر دیگر است و می‌تواند انسان خسته و غمگین را در دورانی که به اندوه همچون عادتی دیرینه خوکرده بود، به سینما بکشاند. فیلم های اولیه به علت تعجیل در تولید سریع آنها و هم‌چنین شکل نگرفتن شیوه‌های گوناگون روایت سینمایی، به گونه‌ای ابتکاری تلاش می‌کردند تا با نمایش ماجراهایی ساده و نشاط‌آور، تماشاگران را به خنده وادارند. پرداختن به طنز باتوجه به ماهیت اعتراض‌آمیز آن و تلاشی که برای ویران سازی هدف‌دار و سازنده‌اش می‌کند، درسینمای کوتاه اعتباری بسزا می‌یابد چرا که طنزپرداز محیطی آزاد می‌طلبد تا در سایه آن با طرح دل مشغولی‌هایش به جهانی یورش برد که با معیارهای انسانی او سازگار نیست.