مهدی صادق زاده

کشاورزی سهم عمده ای در اقتصاد جهان دارد و بیشتر مردم برای امرار معاش خود به آن وابسته هستند. این امر آب را به منبع مهمی تبدیل می کند که باید با استفاده از آخرین فناوری های موجود حفظ شود. امروزه، اینترنت اشیاء قابلیت خود را به کشاورزی هوشمند نیز گسترش داده است. در این تحقیق یک سیستم خودکار و کم هزینه برای آبیاری هوشمند بر اساس یک رویکرد مسیریابی انرژی-اگاه مبتنی بر فازی ارائه شده است. علاوه بر این، بر اساس اطلاعات دریافت شده از حسگرها (نظیر دما، رطوبت خاک و غیره)، یک شبکه عصبی برای تعیین بهترین برنامه آبیاری آموزش داده شده است. کاربر موجود در سیستم میتواند با موبایل، رایانه همراه و غیره بر فرایند جمع آوری اطلاعات نظارت داشته باشد و کار مدیریت آبیاری محصولات کشاورزی را انجام دهد. سیستم پیشنهادی با هوشمندی، هزینه کم و قابل حمل بودن، مناسب بودن آن را برای گلخانه، مزارع و غیره اثبات می کند. نتایج حاصل از شبیه سازی نشان می دهد که روش پیشنهادی نتایج بهتری در مقایسه با پروتکل LEACH و همچنین الگوریتم WSN-IoT در معیارهای مختلف نظیر طول عمر شبکه و انرژی مصرفی ارائه می دهد.

«مدارس نظام» از انواع مدارس نظامی بود که از اواسط دوره قاجار با هدف توسعه آموزش های نظامی ایجاد شدند و در دوره پهلوی اول با عنوان مدارس کل نظام توسعه پیدا کردند. این مدارس در کنار سایر آموزشگاه های نظامی در راستای اصلاحات دولت مردان برای تحول ساختاری- محتوایی در آموزش نظامی و تشکیل یک ارتش مدرن ایجاد شد. هدف اصلی پژوهش حاضر بررسی این پرسش است که مدارس نظام چه نقشی در توسعه و تحول آموزش نظامی دوره قاجاریه و پهلوی اول داشته است. بدین منظور با روش تحلیل تاریخی به زمینه ها و ضرورت های شکل گیری مدارس نظام پرداخته شده و سپس با بررسی ساختار و عملکرد این مدارس در دوره قاجار و پهلوی اول، نقش آنها در روند مدرن سازی و تحول آموزش نظامی ایران تحلیل شده است؛ و به این نتیجه رسیده که مدارس نظام دوره قاجاریه در اصل در رقابت با مدرسه دارالفنون و غالباً با اهداف سیاسی و شخصی تأسیس شده است. با اینکه این مدارس به سبب محدود بودن و عدم تنوع و ساختار بسته آموزشی، منشأ تحول خاصی در آموزش نظامی دوره قاجار نشدند، در دوره پهلوی به دلیل تشکیلات منسجم خود و کیفیت آموزشی مورد قبول و تربیت دانش آموزان، در روند نوسازی آموزش نظامی و غیرنظامی سهم قابل ملاحظه ای ایفا کردند.

الگوی رشد شهری یکی از مباحث اصلی است که می تواند به پایداری و حیات شهرها کمک نماید و با تمام خصوصیات اعم از فرم و کارکرد و کالبد و محتوی، دغدغة بی پایان فیلسوفان و نظریه پردازان و آرمان گرایان از حداقل 5 قرن قبل از میلاد تا عصر حاضر بوده است و امروزه، آگاهی از فرم فضایی و شکل شهر می تواند یکی از عوامل مهم تأثیرگذار در میزان موفقیت برنامه ریزان و دست اندرکاران شهری باشد و به بهبود محیط های شهری کمک شایانی بنماید. لذا، با توجه به ضرورت موضوع، ما نیز در پژوهش حاضر، در مطالعه ای تطبیقی در تلاشیم تا با استفاده از روش های کمی، الگوی رشد فضایی- کالبدی دو کلان شهر خواهر خوانده، یعنی کلان شهرهای تبریز و استانبول را ارزیابی کنیم. پژوهش حاضر، از نظر ماهیت و روش، دارای رویکرد توصیفی- تحلیلی و کاربردی است. به طوری که، ابتدا با استفاده از مطالعات میدانی، اسنادی و کتابخانه ای به بررسی و استخراج اطلاعات مورد نیاز پرداخته و سپس فرم کالبدی- فضایی رشد شهر تبریز (با 10 منطقه) و استانبول (با 39 منطقه) را با استفاده از روش های کمی محاسبه کرده است؛ برای سنجش فرم از چهار روش (آنتروپی، جینی، موران، گری) استفاده شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که الگوی رشد کلان شهر تبریز، پراکنده بوده و در سال 1390 گرایش به الگوی تصادفی را نشان می دهد. اما فرم کلان شهر استانبول، گرایش به الگوی رشد متمرکز را نشان می دهد.