سهیلا نظرپور

زمینه و هدف: زایمان واژینال (Vaginal Delivery) می تواند به عنوان یکی از پراسترس ترین تجارب زندگی یک مادر به حساب آید. ازاین رو تعداد قابل توجهی از مادران باردار برای رهایی از این شرایط زایمان سزارین را به عنوان روش ختم بارداری بر می گزینند. ازآنجاکه ترس از درد زایمان (fear of labor pain) یکی از مهم ترین عوامل تأثیرگذار بر انتخاب روش سزارین در زنان باردار است، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثربخشی کاهش ترس از درد زایمان به شیوه واقعیت درمانی (Reality therapy) بر انتخاب روش زایمان واژینال در زنان باردار نخست زا بود. مواد و روش ها: روش پژوهش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است. نمونه مورد بررسی شامل 39 زن باردار ساکن شهرستان نوشهر بود که سن حاملگی 4 هفته و بالاتر داشتند، روش سزارین انتخابی را جهت زایمان برگزیده و برای مراقبت مامایی در دی ماه لغایت اسفندماه سال 1396 به مراکز بهداشت شهری و روستایی مراجعه کرده بودند. افراد نمونه به روش غیر تصادفی هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (20) و گواه (19) گمارده شدند. واقعیت درمانی در 8 جلسه 90 دقیقه ای و دو بار در هفته برای گروه آزمایش اجرا شد. برای جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه نگرش به زایمان (Childbirth Attitudes Questionnaire یا CAQ) استفاده شد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کوواریانس استفاده شد. یافته ها: بعد از اجرای واقعیت درمانی، ترس از درد زایمان در افراد گروه آزمایش در مقایسه با گروه گواه تفاوت معنی داری نشان داد (01/0>p). تفاوت معناداری در نمره ترس از درد زایمان زنانی که پس از واقعیت درمانی تصمیم به انجام زایمان واژینال گرفتند نسبت به افرادی که همچنان انجام زایمان به روش سزارین را برای ختم حاملگی در نظر داشتند، مشاهده نشد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد واقعیت درمانی در کاهش ترس از درد زنان باردار نخست زا مؤثر است ولی کاهش ترس از درد بر انتخاب روش زایمان واژینال اثری نداشت. واقعیت درمانی را می توان برای کاهش ترس از درد زایمان به کار برد.

مقدمه: عوامل متعددی بر شدت دیسمنوره تاثیر می گذارند. هدف از این بررسی، تعیین رابطه ی تصویر بدن و سبک های مقابله ای با شدت دیسمنوره ی اولیه می باشد. روش کار: این مطالعه ی از نوع توصیفی-همبستگی از آبان 1389 آغاز و در آذر ماه 1390 پایان یافت. در این پژوهش 254 دانشجوی دانشگاه آزاد اسلامی چالوس به صورت نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب و پرسش نامه های تعیین شدت دیسمنوره ی آندرش و میلسوم، تصویر بدن فیشر و تعیین سبک های مقابله ای لازاروس و فالکمن توسط آنان تکمیل شد. داده ها با استفاده از SPSS نسخه ی 16 و آزمون همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس یک سویه و آزمون تحلیل رگرسیون گام به گام تحلیل شدند. یافته ها:بین شدت دیسمنوره ی اولیه با تصویر بدن (01/0≥P) و سبک های مقابله ای (مسئله محوری 01/0≥P و هیجان محوری 05/0≥P) و تمام مولفه های تصویر بدن رابطه ی معنی دار (01/0≥P) وجود دارد و مولفه های تصویر بدن از توانایی پیش بینی شدت دیسمنوره برخوردارند. هم چنین از بین مولفه های سبک های مقابله ای، بین شدت دیسمنوره با مشکل گشایی برنامه ریزی شده (01/0≥P)، جستجوی حمایت اجتماعی (05/0≥P)، خویشتن داری (05/0≥P)، ارزیابی مجدد مسئله (05/0≥P) و مسئولیت پذیری (05/0≥P) رابطه ی معنی داری وجود داشته و مولفه ی مشکل گشایی برنامه ریزی شده از توانایی پیش بینی شدت دیسمنوره برخوردار است. نتیجه گیری: دو عامل روان شناختی تصویر بدن و سبک های مقابله ای با شدت دیسمنوره ی اولیه ارتباط دارند. لذا باید در اداره و کنترل شدت دیسمنوره ی اولیه به این دو مقوله، توجه نمود.