زهرا افتخار

هدف: از این پژوهش، بررسی رابطه بین ویژگی های شخصیتی بدبینی با واسطه گری چگونگی ادراک استرسورها با اختلال خودبیمارانگاری است. جامعه آماری پژوهش، شامل 11250 نفر از دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد بوشهر در سال تحصیلی 96-95 هستند که از میان ایشان و به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، تعداد 371 نفر با استفاده از جدول مورگان، انتخاب شدند.ابزار گرد آوری داده ها: در این پژوهش، پرسش نامه خوش بینی-بدبینی کارتر(2000)، پرسش نامه ارزیابی تجارب زندگی ساراسول(1987) و مقیاس نگرش نسبت به بیماری کلنر(1985) است. برای تجزیه و تحلیل یافته ها از شاخص های متناسب آماری در سطح استنباطی(همچون تحلیل عاملی، رگرسیون، مدل سازی معادلات ساختاری و ...) استفاده شده است.یافته ها: یافته ها بیانگر آن است که رابطه معنی دار و مستقیم بین ویژگی های شخصیتی بدبینی(26/0)، چگونگی ادراک رویدادهای فشارزای پیشرفت(43/0) با اختلال خودبیمارانگاری و هم چنین، رابطه معنی دار و غیر مستقیم بین ویژگی های شخصیتی بدبینی و اختلال خودبیمارانگاری (13/0) وجود دارد.نتیجه گیری: نتایج بررسی اثر میانجی به روش بوت استراپینگ نشان داد که ادارک فشارزای پیشرفت، تاثیر متغیر بدبینی بر اختلال خودبیمارانگاری را به صورت جزیی، میانجی گری می کند.

اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی شایع ترین اختلال های رفتاری در دوران کودکی و نوجوانی است. کاستی های توجه نداشتن، بیش فعالی و تکانشگری می توانند به تحصیل و روابط اجتماعی اخلال ایجاد کنند. هدف این پژوهش، مقایسه تأثیر رفتار درمانی دیالکتیکی و تنظیم هیجانی بر تحمل پریشانی و اندیشه پردازی خودکشی در نوجوانان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/بیش فعالی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان دختر مقطع متوسطه شهر تهران در سال تحصیلی 99-1398 بودند که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند تعداد 45 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه کنترل قرار گرفتند.به منظور گردآوری اطلاعات از مقیاس های علائم کمبود توجه/ بیش فعالی کانرز، ارهاد و اسپارو (1999)؛ تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (2005) و اندیشه پردازی خودکشی بک و استیر (1987) استفاده شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با گروه کنترل بود. گروه های آزمایش تحت رفتار درمانی دیالکتیکی (12جلسه 60 دقیقه ای) و تنظیم هیجانی (8جلسه 45 دقیقه ای) قرار گرفتند.داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج نشان داد هر دو درمان رفتار درمانی دیالکتیکی و تنظیم هیجانی بر افزایش تحمل پریشانی و کاهش اندیشه پردازی خودکشی نوجوانان اثربخش بودند (0.01p)؛ بین دو درمان در افزایش تحمل پریشانی تفاوتی وجود نداشت اما رفتار درمانی دیالکتیکی نسبت به تنظیم هیجانی، تأثیر بیشتری در بهبود اندیشه پردازی خودکشی در نوجوانان بود. بنا بر این استفاده از رفتار درمانی دیالکتیکی و آموزش تنظیم هیجانی موجب کاهش رفتارهای پرخطر در افراد مبتلا به اختلال نارسایی توجه / بیش فعالی می شود.