ساره معرف

هدف از پژوهش حاضر، تبیین اثربخشی بازی درمانی و گل درمانی و تبیین تفاوت این دو روش درمانی در بهبود نقص توجه کودکان دختر دبستانی دارای اختلال نقص توجه بود. در این پژوهش از روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل با گمارش تصادفی استفاده گردید. جامعه آماری شامل دانش آموزان دختر 10-7 ساله مبتلا به اختلال نقص توجه در یکی از مدارس ابتدایی پرجمعیّت نواحی آموزش و پرورش شهر شیراز بود، که پس از تکمیل پرسشنامه تشخیصی اختلال نقص توجه (CSI-4) توسط معلمان برای کلیّه ی دانش آموزان این مدرسه، تعداد 45 دانش آموز که بالاترین نمره را در این پرسشنامه کسب کرده بودند انتخاب و نهایتاً به صورت تصادفی ساده در گروه آزمایشی گل درمانی و بازی درمانی و یک گروه کنترل قرار گرفتند. پس از تکمیل فرم های شاخص اختلال نقص توجه جردن توسط معلمان و والدین این دانش آموزان، گروه های آزمایشی 8 جلسه ی فردی 60 دقیقه ای و 2 جلسه ی گروهی 90 دقیقه ای بازی درمانی و گل درمانی را که محقق بر اساس نشانه های نقص توجه (توجه دیداری و شنیداری، ترتیب و توالی دستورالعمل ها، حافظه ی دیداری و شنیداری، سرعت عمل و سازماندهی ادراکی) طراحی کرده بود، دریافت نمودند. پس از اجرای برنامه های مداخله ی درمانی، مجدداً فرم های شاخص اختلال نقص توجه جردن توسط معلمان و والدین تکمیل گردید. نتایج تحلیل کواریانس نشان داد که تفاوت معنی داری میان نقص توجه گروه های آزمایشی بازی درمانی و گل درمانی و گروه کنترل وجود دارد. علاوه بر این نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که تفاوت معنی داری بین روش های بازی درمانی و گل درمانی در درمان نقص توجه وجود ندارد. از یافته های این پژوهش می توان نتیجه گرفت که بازی درمانی و گل درمانی می توانند روش های مؤثری در افزایش توجه و تمرکز دانش آموزان در ضمن انجام کار باشند و به وسیله ی این دو روش می توان از شدت علائم نقص توجه در سنین بالاتر پیشگیری نمود.