شهربانو قهاری آهنگرکلایی

پژوهش حاضر با هدف مقایسه اثربخشی مداخله آدلری و هیجان مدار بر صمیمیت زنان دارای تعارض زناشویی انجام پذیرفت. روش پژوهش، نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون، با گروه کنترل همراه و با مرحله پیگیری 3 ماهه بود. جامعه آماری را کلیه زنان دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مراکز مشاوره و خدمات روان شناختی منطقه 12 شهر تهران در سال 1400 تشکیل دادند که در مرحله اول با استفاده از روش نمونه گیری دردسترس تعداد 60 نفر زن دارای نمره بالاتر از 111 در پرسشنامه تعارضات زناشویی انتخاب و سپس به شیوه تصادفی ساده در 2 گروه آزمایش (20 نفر گروه مداخله آدلری و 20 نفر گروه درمان هیجان مدار) و یک گروه کنترل (20 نفر) جای گذاری شدند. گروه آزمایش اول، در 10 جلسه 90 دقیقه ای مداخله آدلری و گروه آزمایش دوم در 10 جلسه 90 دقیقه ای درمان هیجان مدار قرار گرفتند، اما گروه کنترل هیچ گونه مداخله ای دریافت نکردند. به منظور جمع آوری داده ها، از پرسشنامه های تعارضات زناشویی MCQ ثنایی ذاکر و همکاران (1387) و مقیاس صمیمیت زناشویی MIS تامپسون و والکر(1983) استفاده شد. نتایج با استفاده از آزمون های تحلیل واریانس، اندازه گیری مکرر و آزمون تعقیبی بن فرونی نشان داد که هر درمان مذکور در مرحله پس آزمون و پیگیری نسبت به گروه کنترل، اثربخشی معناداری بر افزایش صمیمیت داشته است (05/0>P). افزون بر این، براساس آزمون تعقیبی بن فرونی، درمان هیجان مدار اثربخشی بیشتری بر افزایش صمیمیت زناشویی دارد(05/0>P).