مهتاب برخورداری

هدف از انجام این پژوهش بررسی نقش واسطه ای خود شفقت ورزی و مثبت اندیشی در رابطه بین سبک های دلبستگی و شادکامی نوجوانان بود. پژوهش حاضر از نظر هدف جز پژوهش های بنیادی و از نظر روش از نوع مطالعات همبستگی (مدل یابی معادلات ساختاری) بود. جامعه آماری پژوهش را کلیه دانش آموزان مقطع متوسطه اول و دوم شهرستان هلیلان در سال1401-1400 تشکیل دادند که از بین آنها به صورت نمونه گیری تصادفی خوشه ای370 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. پرسشنامه های این پژوهش شامل پرسشنامه سبک های دلبستگی بزرگسالان (AAI) سیمپسون (1990)، پرسشنامه خودشفقت ورزی (SCS)نف (2003)، پرسشنامه افکار خودآیند مثبت (ATQ-P) اینگرام و ویسنیکی (1988) و پرسشنامه شادکامی آکسفورد (OHI) آرگیل و همکاران (1989) بود. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها نشان داد شادکامی با سبک دلبستگی ایمن رابطه مثبت و معنا دار(15/0β=) و با سبک دلبستگی ناایمن رابطه منفی و معنادار (35/0-=β) داشت. از سوی دیگر رابطه شادکامی با سبک دلبستگی ایمن از طریق خودشفقت ورزی و مثبت اندیشی مثبت و معنادار (27/0=β) و با سبک دلبستگی ناایمن منفی و معنادار (22/0-=β) بود. مدل از برازش مطلوب برخوردار بود. می توان نتیجه گرفت که شادکامی به صورت مستقیم و غیر مستقیم از طریق دو متغیر خودشفقت ورزی و مثبت اندیشی با سبک های دلبستگی رابطه دارد. بنابراین خود شفقت ورزی و مثبت اندیشی می توانند در رابطه بین سبک های دلبستگی و شادکامی نقش واسطه ای ایفا کنند.

هدف از پژوهش حاضر تبیین مدل علّی صمیمیت زن و شوهری بر اساس سبک های دلبستگی، خود-شفقت ورزی و ذهن آگاهی در روابط عاشقانه زوجین شهرستان هلیلان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع مدل یابی معادلات ساختاری و جامعه آماری پژوهش شامل کلیه متاهلان شهرستان هلیلان در سال 1401 بود که از بین آن ها به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای 350 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار های پژوهش شامل پرسشنامه ارزیابی شخصی صمیمیت در روابط شفر و اولسون (1981)، پرسشنامه سبک های دلبستگی بزرگسالان سیمپسون (1990)، پرسشنامه خودشفقت ورزی نف (2003)، پرسشنامه ذهن آگاهی رابطه کیمز و همکاران (2018) بود. برای تحلیل داده ها از روش مدل یابی معادلات ساختاری استفاده شد. در این پژوهش مسیرهای غیر مستقیم دلبستگی ایمن به صمیمیت زن و شوهری با واسطه گری خودشفقت ورزی و ذهن آگاهی در روابط عاشقانه ؛ و دلبستگی ناایمن به صمیمیت زن و شوهری با واسطه گری ذهن آگاهی در روابط عاشقانه معنادار شدند. این مدل توانست 37/0 واریانس صمیمیت زن و شوهری را تبیین کند. نتایج نشان داد با توجه به یافته های پژوهش، صمیمیت زن و شوهری و سبک های دلبستگی هم به صورت مستقیم و هم غیرمستقیم رابطه دارند و خودشفقت ورزی و ذهن-آگاهی در روابط عاشقانه توانستند بین صمیمیت زن و شوهری و سبک های دلبستگی نقش واسطه ای ایفا کنند.

هدف از پژوهش حاضر پیش بینی رضایت زناشویی بر اساس سبک های دلبستگی با نقش واسطه ای ذهن آگاهی و مثبت اندیشی بود. این پژوهش از لحاظ هدف جزء پژوهش های بنیادی و از لحاظ روش از نوع مطالعات همبستگی بود. جامعه پژوهش را کلیه افراد متأهل شهر کرمانشاه در سال 1401 تشکیل دادند که از بین آنها به صورت نمونه گیری در دسترس 350 نفر به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش شامل مقیاس رضایت زناشویی انریچ ((EMS فاورز و اولسون (1993)، پرسش نامه سبک های دلبستگی بزرگسالان (AAI) سیمپسون (1990)، مقیاس ذهن آگاهی (MAAS) براون و ریان (2003) و پرسش نامه افکار خود آیند مثبت ((ATQ-P اینگرام و ویسنیکی (1988) بود. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل معادلات ساختاری استفاده شد. یافته ها نشان داد، سبک دلبستگی ایمن نقش مستقیم و معناداری با رضایت زناشویی دارد (001/0P<). همچنین رابطه بین سبک دلبستگی ایمن با رضایت زناشویی از طریق ذهن آگاهی (001/0P<) و مثبت اندیشی (001/0P<) مثبت و معنادار و رابطه دلبستگی ناایمن با رضایت زناشویی از طریق ذهن آگاهی (002/0P<) و مثبت اندیشی (001/0P<) منفی و معنادار بود. اما رابطه مستقیم دلبستگی ناایمن به رضایت زناشویی (239/0P<) معنادار نشد و در نهایت مدل پژوهش از برازش مطلوبی برخوردار بود. می توان نتیجه گرفت که سبک های دلبستگی هم به صورت مستقیم و هم به صورت غیرمستقیم به واسطه دو متغیر ذهن آگاهی و مثبت اندیشی، رضایت زناشویی را پیش بینی می کند.